Afgelopen week had ik een weekje vakantie. De 1e vakantie sinds mei vorig jaar. Tijd om even bij te komen van alles wat gebeurd was. En ook tijd om even niet bezig met m’n ideeën. Toch… onwillekeurig (of dus niet) kwam er een bubbel op in m’n hoofd. Ik zat heerlijk in een tuinstoel achterover in de zon. M’n zoontje sliep en het was heerlijk rustig. Dit had ik wel een hele tijd niet zo gehad/gevoeld.
Zo’n twee jaar geleden was er een periode in mijn leven waarin het leek alsof ik de hele dag met een capuchon op liep. In trend van de cover van de film “mission impossoble ghost protocol”. Maar dan niet op een coole, stoere manier maar het voelde alsof ik vanuit een donkere hoek de wereld in keek.
Nu is het alsof de hele dag de zon schijnt en ik wil geen zonnebril op maar het licht en de warmte voelen. Heerlijk!
Ik had in die periode een gedicht geschreven over het gevoel van geluk vasthouden en het gevoel dat ik nu had was ook echt iets om vast te houden!
En dat wilde ik niet verminderen met een zonnebril! Helemaal genieten van die warmte! En dus ook verder niets! Totale overgave. Als ik nu iets zou gaan doen zou ik toch die bril op moeten dus niet helemaal genieten. Ik hoefde niks dus waarom zou ik? Dit soort momenten zou iedereen eens moeten hebben vind ik. En dan niet per se in de zon zitten maar gewoon een moment helemaal nergens mee bezig zijn alleen maar bijvoorbeeld luisteren naar muziek of liggen in een bad of … vul zelf je momentje van geluk maar in. Doe je dit vaak genoeg? Of eigenlijk minder dan je liever wil omdat… het leven nou eenmaal doorgaat en het werk af moet, de kids opgehaald of weggebracht of het eten klaar gemaakt moet worden of… en we gaan maar door en raken vermoeid en wat niet meer…
Klopt? Dus. Pak je moment. En het hoeft geen uren te duren. Een echt jou-moment. Egoistisch? Zelfbeschermend! Zonder de donkere capuchon en ook totaal genieten zonder zonnebril.
#liveyourdream
Live your dream 