Element

In je element zijn, een uitdrukking die ik nooit echt goed heb begrepen. Toch was het afgelopen zondag zo, denk ik.

Zondag 8 juli beklimming van de Zugspitze: de hoogste berg van Duitsland.
Het laatste stuk van de klim, het zullen ongeveer 30 minuten zijn geweest, liep ik even helemaal alleen: twee leden van het team waren al verder, en weer een ander liep ongeveer 5 minuten achter me.
Ik klom, haakte mijn veiligheidskabel los van de kabel en opnieuw vast, genoot. Stap voor stap, in de wolken, de rugzak met alles, wat ik nodig kon hebben, op mijn rug.

Hier had ik voor ruim een half jaar voor getraind, veel prive-tijd voor opgeofferd, ook die van mijn vriendin, mijn zoontje minder gezien omdat de wandeltrainingen 4 tot 6 u duurden.
En geld voor opzij gezet.
Vele uren gezocht op internet naar de juiste kleding. Verschillende stukken met elkaar vergeleken en veel gepast en soms toch weer wat anders gekocht. Een enkele keer moest ik weken wachten op een besteld kledingstuk.
Hard mijn best gedaan om een paar kilo aan te komen: van mijn ervaring op de Mont Blanc wist ik dat door het minder goed slapen in de berghut, vroeg opstaan, anders eten en lange fysieke inspanning je gemakkelijk gewicht kwijt kunt raken.

Het laatste stuk was niet technisch lastig of fysiek zwaar. Een heel steil maar goed te lopen/klauteren pad. Stap voor stap. Zoals voorbereid. Letterlijk en figuurlijk.

Vlak (ongeveer 20 meter) voor de top is er een soort t-spliting. Links gaat het naar een technisch lastige graad, rechts richting de top. Wij moesten rechts af. Een stuk bekend van foto’s en youtube.
Ik was er bijna. De wolken trokken even weg toen ik me omdraaide. Het was zeker fris maar het kippenvel kwam vooral door het uitzicht.
De hut, waar we die ochtend om zeven uur vandaar waren gegaan, was ook nog te zien.

Vijf jaar geleden was er dus die beklimming van de Gran Paradiso en de Mont Blanc. Wat betreft het klimmen totaal anders. Toen in een periode van mijn leven, die behoorlijk pittig was.
Sindsdien weet ik dat ik de bergen in mijn leven kan bedwingen, daar van te genieten, samen met anderen.

Zondag 8 juli rond 13.45u liep ik dus het laatste stuk.
De stilte “in” de berg was prachtig. Dat was me vijf jaar geleden ook heel erg opgevallen. Sereen lijkt de meest juiste term: rust want alles klopte.
Alleen daar te zijn, te klauteren, mijn eigen snelheid, mijn eigen goede spullen, een goede conditie, zelf getraind, het pad volgend naar de top: perfect.

Bij de top liepen een paar kinderen van ongeveer 10 jaar. Het is ook mogelijk naar de top te gaan via een kabelbaan.
Even een heel gek moment. Zeven uur lopen, klimmen, klauteren en dan die kinderen. Maar ik kwam via de andere kant.
Ik had een hoogtepunt bereikt op geheel eigen kracht op alle mogelijke manieren. Kleine maar heel belangrijke persoonlijke overwinningen.
De kinderen gingen weg. Ik stond helemaal alleen bij het topkruis.
Even wist ik niet wat te doen. Schreeuwen? Mijn vriendin of iemand anders bellen? Lachen? Huilen? Alles kon wel!

Na een paar minuten kwam de andere teamgenoot aan. Hij maakte wat foto’s met mijn vlag. Ook een heel speciaal gevoel. Euforie. Weer zo’n woord dat nu echt betekenis heeft. Een gevoel van extreem gelukkig zijn en tegelijkertijd kunnen huilen.

Ik klom een klein stukje terug en liep een verticale ijzeren trap af naar het restaurant.
Dat voelde als een andere wereld. Na die enorme ervaring(en) liep ik nu zo maar ineens tussen mensen uit China, Amerika en vrouwen in een burka. Kinderen renden over het terras.
Een afknapper? Zeker niet! Ik had nog steeds die top bereikt!

De twee snellere teamleden en ik feliciteerden elkaar met het behaalde resultaat. Mijn emoties verschilden per seconde.
Het was goed. Het was mooi. Het was… meer. Veel meer. Nu ik dit schrijf, komen weer de tranen: geen Mount Everest of andere 8000-er. Nee dat niet. Maar, wie klimt er die jij kent? Wie traint er uren? Zet er alles voor opzij? Nou? Hoeveel mensen? Ik doe het. Deed het. Haalde het. Stond daar. Was daar.

Er is daar boven ook een hut en restaurant. Als het er dan toch is dan ook maar gebruik maken van! De erwtensoep smaakte prima!

Toen ik het maandag in de namiddag aan mijn vriendin vertelde, kwamen de waterlanders weer. Ook zij voelde wat het met me had gedaan. Dat laatste stuk., waar alles (weer) in elkaar paste.
De beloning hiervan? Moeilijk te zeggen, lastig uit te leggen.

Dinsdag, woensdag en donderdag was het weer meteen aan het werk. Mijn backpack staat nog grotendeels ingepakt.Ik denk dat ik dat nog maar even zo laat.
Eigenlijk wil ik terug. Een paar dagen. Even kijken naar de top vanaf het dorp vlakbij. Dat wij daar waren. Stonden.

Het is zoals het is. Ik ben ook heel blij onze zoon weer te zien. Hij had het moeilijk dat ik er niet was. Was verdrietig. Gelukkig konden we ’s avonds videobellen.
Het was een reisje dat ik MOEST maken. Ook al betekende dat bijvoorbeeld dit verdriet voor hem.

Is het zo genoeg? Er staan nog wat dingen op een lijstje! Dit jaar nog hoop ik de volgende stap maken. Dit soort dingen doen horen bij wie ik ben. Waar ik de rest van mijn leven mee bezig wil zijn. Stap voor stap, zoals op die Gran Paradiso, die Mont Blanc en die Zugspitze. Met een goede voorbereiding en een prima uitrusting, een goede gids en, niet te vergeten, een teammaatje 1e klas, kun je, heel zeker, een droom waar maken.