Droom!

Vanochtend vroeg om 07.45 precies 5 jaar geleden.

We waren die nacht om 01.00u wakker geworden. Hadden rond 01.30 uur ontbeten, voor wat dat waard was en waren de hut uitgelopen. Om 02.00 uur begon de klim.
Bijna zes uur later stond ik met de gids en een teamgenoot op de top van de Mont Blanc. 4810 meter hoog. Het hoogste punt van West-Europa.

Een droom waar ik ongeveer 7 jaar mee bezig was geweest vanaf het idee tot aan dit moment.
Nu, terugkijkend, kan ik zeggen dat het me alles heeft gebracht wat ik nu heb.
Niet alleen materieel; een baan, een huis, geen financiële schulden meer, maar vooral voor mezelf. Keihard knokken, trainen, alles opzij zetten, geloven in mijn droom, zelfvertrouwen krijgen, langzaam resultaten boeken en bemerken.

Mensen zeiden me dat ik het niet moest doen. Ik had toen geen werk door een faillissement en ik moest het geld dat ik gespaard had maar goed bewaren want dat was toch veilig en handig enz. enz..
Ik moest die berg niet gaan beklimmen want moest een baan vinden en wat een onzin ook en waarom toch en je wil zeker aandacht hebben enz. enz..
En wat vind je vriendin hier wel niet van en wat doe je haar aan dat je een week weg gaat en wat als er wat gebeurd en je een ongeluk krijgt, doe toch normaal!
#fuckit!

Ik heb het wel gedaan. Ben er wel geweest. Het heeft me al mijn gespaarde geld gekost. Mijn zomervakantie heb ik er aan opgeofferd. Was een week weg bij mijn vriendin.
Was het het waard?
10 dubbel en dwars! Het was het meer dan waard!

Toen ik weer terug kwam in Nederland kreeg ik de mogelijkheid om een paar uur voor een organisatie te gaan werken. Ik had altijd de insteek als ik hard werk ziet een leidinggevende/baas dat wel en krijg ik wel beloning naar werk en inzet. Noem dit naïef, ik weet ook dat het zo zelden gaat, maar vind nog steeds dat dit hoort.

Na de beklimming wist ik dat ik als ik iets echt wilde, ik er zelf voor moest werken. Ik investeerde dan ook in dit baantje zonder er financieel veel beloning voor te krijgen. Zoals gezegd zat ik zonder werk maar had dit aangegrepen om een baan te vinden in het werkgebied waar ik graag zou willen werken. Van de buitensport de zorg in.

Door een verandering in mijn mentaliteit, ik wist dat ik letterlijk en figuurlijk bergen kon beklimmen in mijn leven, door te investeren in ervaring op doen en even weinig salaris te krijgen, had ik op 1 januari 2014 wel mooi een jaarcontract! Weliswaar niet bij dezelfde organisatie als van dat kleine baantje maar juist bij de organisatie waar ik voor wilde werken. Het salaris dat ik hier verdiende was het hoogste dat ik ooit heb gehad.

Ook kreeg ik de kans om een paar artikelen te mogen schrijven over mijn tocht en het waarom. Ik werd ook geïnterviewd.

Soms sprak ik mensen en die zeiden me joh dat hele verhaal van jou, daar moet je wat mee doen. Je moet een boek schrijven! In eerste instantie was dit niet iets wat ik wilde doen. Ik ben toch geen schrijver. Wie zit er nou op mijn boek te wachten? Hoe kan ik een boek uitgeven? Ik had geen zin om in mijn flatje (toen nog) tussen de dozen vol met boeken te zitten die ik aan de straatstenen niet kwijt zou raken.
Toch… een boek. Tja. Het begon een beetje te blijven hangen in mijn hoofd. Ik had van de periode voor de beklimming het een en ander opgeschreven. Grotendeels was dit vanwege het faillissement van het bedrijf waar ik werkte. Ik had het een en ander geschreven voor een eventuele rechtszaak. Er bleven stukje bij komen. Ik hield die week in Frankrijk een dagboekje bij. Schreef wat gedichten. Kreeg dat kleine baantje. Het verhaal groeide. Kreeg vorm.
Ik beschreef mijn training. Hoe ik ondanks het hebben van een uitkering ik de benodigde kleding bij elkaar scharrelde. Beschreef het trainingsweekend. Het werd een verhaal.
Ik kwam er achter dat je heel makkelijk zelf je boek kan uitgeven. Je verdient er weinig mee op deze manier, het is wel de meest makkelijke! Ook kon ik meteen een e-boek versie publiceren. Zo geschiede. Camino del Sol. Mijn verhaal. Een echt boek.

Mensen helpen met een droom realiseren. Dat is wat ik wilde gaan doen. Noem het coachen. Begeleiden. Praktisch vooral. Wat heb je nodig? Heb je alles geregeld? Het werd meer. Mensen helpen. Met… met waar ze me mee benaderen. Een relatie die niet loopt. Een andere baan. Afvallen. Betere voeding. Ik heb iedereen gezegd dat ik geen coachdiploma’s aan de muur heb hangen. Dat ik nog niet ben ingeschreven bij de kvk. Bezig ben. En daarom vlieguren wil maken. Mensen vonden het goed. Namen mij in vertrouwen. En ik kon ze helpen. De levenservaring bleek meer waard dan een of ander papiertje.

Twee keer ben ik op visite geweest bij Wilco van Rooijen. Een groot voorbeeld voor mij. Niet vanwege de bergbeklimmingen. Vooral vanwege zijn manier van denken en leven. Hoe trots was ik dat ik hem mijn boek gaf en hij op social media daar een foto van plaatste!
Ook dat heeft die droom, die beklimming mij gebracht!

Lang werkte ik in de buitensport. Een van de dingen die ik toen heel graag wilde was officieel mountainbike instructeur worden. De mogelijkheid kreeg ik nooit van mijn werkgever.
Dit jaar deed ik de opleiding en voltooide deze. Eindelijk had ik het papiertje. Enorme dank aan het Rode Kruis afdeling Apeldoorn dat zij dit mogelijk maakten voor mij. Sinds een paar maanden mag ik mij zelfs coördinator noemen voor het gehele district. Te gek toch!

Vorig jaar op deze dag ging ik abseilen van de Euromast. Samen met een van de teamleden waar ik mee op de Mont Blanc stond. We kletsen nog wat na. De organisatie van de Mont Blanc trip had ook de hoogste berg van Duitsland op hun programma staan. Het kostte niet zo heel veel. We hielden contact. Ook over die berg.

We meldden ons aan. Ik ging weer trainen. Kocht de kleding. Nu had ik wel geld. Plande mijn trainingen. Wandelde. Ging mountainbiken. Ook met de “Russische beer”. Het was -15. Een paar weken later was het +25 graden. Pakte mijn rust. Ook die moest ik soms plannen tussen werk en privé.

Vorige week klom ik weer. Samen met dat teamgenootje. We stonden weer op een top. Opnieuw een hoogtepunt.
Mijn conditie was super. Ook mentaal. De kleding perfect. Ook hiermee wil ik mensen gaan helpen. Plannen. Trainen. Schema’s maken. Enzovoort.

Soms had ik een gesprek en noemde de ander mij inspirerend. Hierdoor is het het vuurtje in me nog harder gaan branden!
De zus van een vriendin van me ging haar droom waar maken. Ik benaderde haar of ik haar mocht helpen. Gaf haar wat tips. Hoe mooi was dit! Ik kon iemand helpen een grote droom waar te maken. Absolute voldoening.

Hier wil en ga ik mee verder. Eerst op vakantie. Toscane. Naar de plek waar ik mijn eerste wandeltraining deed voor de Mont Blanc. Hierna een afspraak bij de kvk.
Officieel aan de gang. Mijn droom waarmaken en mensen helpen hun droom waar te maken. Zoals ik het nu voel voor de rest van mijn leven.

Vandaag zag ik deze video: https://youtu.be/xqzQbU8T_8c Hoe passend! En hoe duidelijk kan een antwoord zijn!

Blijf dromen. En maak ze waar. En mocht je hier hulp bij nodig hebben; ik wil je helpen.

#liveyourdream

Sander