Over een week zou ik gaan. Een week fietsen door Italië. Ruim 660 kilometer. Meer dan een jaar ben ik bezig geweest met alle voorbereidingen. Training, voeding, planning. De route van dag naar dag. De fiets waarmee ik zou gaan optimaal te maken voor mezelf en de rit.
Deze week zit ik thuis. Het werd me even teveel. Mijn hoofd te vol.
Afgelopen jaren is er veel gebeurd. Heel veel goede dingen ook. De wereld draaide door en ik ging ook door. Alle gebeurtenissen waren opgestapeld om volgende week rustig er uit te gaan fietsen. Ruimte in mijn hoofd te krijgen.
Nu dit niet kan voelt het alsof in mijn hoofd een enorme kettingbotsing is gebeurd: alle gebeurtenissen botsen achter elkaar op me in. Hierdoor ben ik enorm uit evenwicht geraakt.
Even niets doen. Nou ja, opschrijven wat er dan allemaal is gebeurd. Waar begon het. Wat waren de gevolgen. Hoewel ik veel reflecteer merk ik nu toch dat ik ook mezelf voorbij gelopen ben. Met dingen een plek te geven. Emoties te laten zijn. Telkens weer door.
Ik probeer weinig nieuws te volgen. Minder bezig te zijn met social media. De prikkels leiden teveel af.
Wat ik zie en hoor is dit:
Mensen klappen voor zorgpersoneel, hulpdiensten, vakkenvullers, winkelpersoneel. Anderen kopen massaal mondkapjes en desinfecterende handgel op en proberen er financieel beter van te worden.
Er wordt gesproken over een financiële beloning. Terwijl bij vorige cao onderhandelingen weinig mogelijk was.
Kinderen en ouders brengen veel tijd samen door. Hoe moeilijk moet het zijn als het thuis niet veilig is?
Sommigen beginnen met het leren van een vreemde taal. De vreemdeling in de straat wordt niet aangesproken.
Er zijn er die boodschappen doen voor een ander. En anderen die alles leeg hamsteren voor zichzelf.
Ouderen waar nooit bezoek kwam krijgen nu tekeningen en post van onbekenden. Wie komt straks bij hun wanneer het weer mag?
“Als dit voorbij is dan ga ik…” het besef is er datalles zo voorbij kan zijn. En dat je wanneer het kan je dromen moet waarmaken.
Veel staat stil. Wat denk ik heel goed is. Veel nieuwe dingen ontstaan. Heel creatief. En toch… stilstaan kan dus blijkbaar niet. We gaan weer door. Voor ondernemers begrijp ik dit overigens zeer goed.
Het jaartal 2020 staat voor mij dan ook voor 2 kanten. 20 & 20. Er is een groep die nu wat meer om zich heen kijkt. En een groepje dat in paniek is en grote oogkleppen op heeft en nog meer voor zichzelf alleen zorgt
Mensen die goed doen. En mensen die nog meer voor zichzelf kiezen.
Als het allemaal voorbij is… wordt ambulancepersoneel dan weer bedreigt? Wordt een vakkenvuller weer minachtend aangekeken? Gaan we dan weer naar dat familielid in het verzorgingstehuis? Blijven we die ander helpen? Of is het ieder voor zich?
Wat is er nodig om ons gedrag echt te veranderen? Of is het meer aanpassen? Een beetje maar. En dat volhouden. Voor altijd. In goede en slechtere tijden.
Voorjaar 2020. Waar de vogels harder en helderder lijken te fluiten. Waar de lucht mooier blauw lijkt te zijn. In Venetië zien mensen de vissen weer in het heldere water zwemmen. De knoppen gaan open en de blaadjes lijken groener dan anders.
“Het is altijd het donkerst vlak voor het licht wordt”
Sander
#liveyourdream
Live your dream 