‘s Maandags ga ik altijd fietsen. Op de mountainbike of op mijn rx om te trainen voor de geplande tocht over de via appia.
Vorige week viel er heel veel sneeuw. Gezien de smalle banden op mijn rx was dat sowieso geen optie om mee te gaan rijden.
De mtb des te meer! Ik had goed ingeschat hoe het zou zijn.
In mijn eigen tuin lag al 30cm sneeuw dus in het gebied waar ik zou fietsen waar de wind vrij spel had zouden er zeker plekken zijn waar de sneeuw nog veel hoger geblazen zou zijn.
Ik trok een thermobroek, gewone fietsbroek en regenbroek aan om niet nat en koud te worden en ipv mijn gewone fietsjasje deed ik een donsjack aan.
Zoals altijd vertelde ik mijn vriendin welke route ik zou gaan rijden. En dat ik als ik niet verder kon of als het echt niet te doen zou zijn, zou doorgeven hoe ik verder zou rijden.
Niet roekeloos alleen op pad. Goede kleding, goede conditie, aandacht bij het rijden. In plaats van een bidon nam ik dit keer een thermosflesje met bouillon mee. Lekker warm!
Al snel kwam ik er achter dat het nog wel een echte uitdaging zou worden.
Op de fietspaden was niet gestrooid en er was ook geen sneeuwschuiver geweest.
Toen ik verder reed kon ik het fietspad niet eens meer zien. Alles was dik bedekt.
Geen verschil tussen pad en berm.
Klein stukje via de weg dan maar rijden, zo kon ik in ieder geval rijden.
Camera op mijn stuur aan om mooie beelden te filmen.
Wat was dit gaaf!! Niemand verder te zien. Geen auto’s, geen fietsers, geen wandelaars.
Fantastisch mooi hoe alles er met die sneeuw uitzag. Het leek wel Scandinavië, Lapland in de winter!
Onverhard in bosgebied was echt niet te fietsen. Mijn mtb bleef gewoon rechtop staan in de sneeuw!
Ik had een kleine driepoot meegenomen om met mijn telefoon opnames te kunnen maken van mijzelf rijdend in de sneeuw.
Stukje fietsen, afstappen, driepoot neer zetten, terug lopen, met mtb poging doen door de sneeuw te komen, afstappen en driepoot weer pakken.
Ik ben van mening dat ik als mtb instructeur in veel omstandigheden mezelf moet trainen; dit was een unieke kans met zoveel sneeuw.
Een stuk verder kon ik echt niet meer fietsen en liep ik met mijn mtb aan de hand verder.
De sneeuw kwam soms tot mijn knieen! Ik moest er hard om en van lachen.
Ik was van plan om een mooi slingerende singletrack te rijden maar na een meter zag ik al wel in dat dit pad helemaal niet te doen was. Ook op het verharde fietspad wat er vlak langs lag, lag de sneeuw kniehoog.
Toen ik weer thuis was later zag ik op strava dat mijn gemiddelde snelheid 11 km per uur was.
Wat een gave ervaring was het!
Niemand gezien, heerlijk rustig.
Prachtige beelden gemaakt met mijn actioncam en telefoon.
Dit was een rit die echt wel uit de comfortzone was.
Ik was goed voorbereid, goed gekleed en voelde me enorm goed!
Stukje rijdend, wiebelend, lopend; een ritje op mijn manier.
Ik genoot, moest heel hard lachen om de omstandigheden, voelde me nog beter in mijn vel komen.
Mezelf uitdagen met weinig risico, wel mezelf trainen en voelen hoe het in deze omstandigheden ging.
Gaan!
Live your dream 