Een jaar verder

Vorig jaar rond deze tijd ging het niet meer. Ik was helemaal op. Het kwetsbare kaartenhuis van mijn leven had ik jaren stabiel gehouden.

Om mijn hoofd leeg te krijgen en gebeurtenissen een plek te geven was ik van plan om in m’n eentje de Via Appia te gaan fietsen.
Meer dan 650 km. In een week. Rugtas om en elke dag 100+ kilometer afleggen.
Mooie en interessante dingen zien. Vooral rust krijgen.
Alles stond klaar, alle overnachtingen waren geboekt, alles was geregeld.

En toen kwam covid-19. Het virus hield enorm huis in Italië.
Het land ging op slot. Het kaartenhuis stortte in.

Ik meldde me ziek (ik werk ook in de zorg). En dacht dat ik met een week of vier wel weer aan het werk zou gaan. Die vier weken werden zes weken. Tijd om bij te komen en adem te halen.

Echt goed bijkomen was lastig; mijn zoontje was ook thuis omdat de scholen dicht waren gegaan en verdiende alle aandacht. Het samenzijn was ook helpend. Veel fijne tijd samen. Hierdoor werd onze band nog sterker dan deze al was.

De online gesprekken met een coach waren heel goed en heel heftig. Ik ging keihard aan de slag met mezelf. De zes weken werden zes maanden.
Toen ging ik pas weer wat uren mee draaien. Pas half september draaide ik weer helemaal mee in het rooster.
Dat voelde spannend. Ik merkte dat mijn hoofd nog niet helemaal meewerkte. Regelmatig kon ik niet op een woord komen. Moest ik even stoppen en eerst goed nadenken wat ik wilde zeggen. Dat ging nog maanden zo.
Er was begrip. Steun. Helaas niet altijd.

Wanneer het er niet was kostte me dat veel energie. Opnieuw ging ik naar iemand toe voor hulp. Het inzicht krijgen in wat de demonen zijn die ik voor mezelf in de gaten moet houden was niet fijn. Wel verhelderend. De uitdaging is ze te herkennen en aan te gaan in plaats van ze uit de weg te gaan.

Opkrabbelen, psychohygiëne; dat was waar ik mee bezig was. Keihard was ik op m’n bek gegaan. Opgeven was en is geen optie. Door!

In 2013 stond ik op de top van de Mont Blanc. Op eigen kracht bereikt.
Mede dankzij een super goede gids. De klim begon in het donker. Echt donker. Stap voor stap. Af en toe even pauzeren. Om ons heen kijkem waar we waren, heen gingen en genieten. Van het uitzicht. Van de plek waar we waren en waar we heen zouden gaan.
Mijn proces vorig jaar voelde soortgelijk.
Dus ook deze “berg” zou ik aankunnen!

Wat wil ik nou echt? Keuzes maken, bepaalde mensen en negatieve dingen loslaten. De focus op wat ik wil. Af en toe over mijn schouder kijkend waar ik vandaan kwam. Dat nóóit meer!

Er was geen plek voor het plan dat ik had bedacht. Een nieuwe functie voor de organisatie waar ik werk. Mijn gevoel zei en zegt dat ik wel hiermee door moet. Dus ging ik andere wegen zoeken. Om mijn pad te zoeken en te vinden.
Ik vond het. Kreeg energie. Weer een stap maken. Nog meer energie.

Ik zie plannen maken vaak als een puzzel waarvan je niet weet hoe groot deze is en hoeveel stukjes er zijn. Toch begin ik altijd met puzzelen. Er werden meer en meer stukken zichtbaar. En ze vielen op hun plek.
Het plaatje wordt steeds duidelijker. Mijn kracht en energie groeit. Het einde is nog niet in zicht. De komende tijd zal ik meer delen over wat er nog gaat komen.

Die route fietsen; ik ga niet meer alleen. Wanneer we kunnen gaan is nog de vraag. Hopelijk kan het in oktober dit jaar. Anders gaan we kijken naar eind maart volgend jaar.
Lange(re) termijn denken. Wat er ook gebeurd. Niet opgeven. Gaan!

Heel bewust is de titel van dit blog een jaar verder. Ik ben een stuk verder. Met mezelf. Met plannen. Met… veel. Dankzij anderen. De hulp maakte het proces prettiger, overzichtelijker.

Elke dag geeft je alle mogelijkheid keuzes te maken. Een stap verder te gaan.

Zoals Elton John al zong: I’m still standing, better than I ever did. Looking like a true survivor, feeling like a little kid!

Sander
#liveyourdream