Sssssst!….

Sssssst!……
Stilte….

Hoe komt het toch dat de een zenuwachtig wordt van stilte terwijl iemand anders helemaal tot rust komt? Wat is dat toch met stilte?

Volgens mij kunnen weinig mensen slapen als het niet stil is, waarom is het in een gesprek dan zo gek om even stil te zijn?

Het lijkt wel of sommigen moeten praten, hummen, kuchen (vooral in de bioscoop of theater bijvoorbeeld) of opvul woorden gaan gebruiken zoals jaja, goed…. maarruh en meer van dit soort. Soms gaan mensen zelfs ook giechelen. Of ineens wat opruimen of in ieder geval iets doen.

Stilte… rust… In de 24uurs maatschappij lijkt er weinig plek voor te zijn. “We” moeten door, geen tijd om even bij te komen, te zien waar je staat, welk pad je op gaat en of dat wel de richting is die je eigenlijk wil.

Zou dit ook een reden zijn dat we hier zoveel mensen met een burn-out hebben?
Opgebrand door het maar altijd aan-staan en door gaan?

Neem de stilte coupe trein in de trein; ik reis zelden met de trein maar wanneer ik ga en alleen reis, zoek ik juist deze coupe vaak. Ook hier blijkt dat mensen toch echt niet stil (kunnen?) zijn. Er wordt gebeld, gepraat op een volume dat anderen het toch horen en vele malen gekucht.

In de sauna hangen bordjes met de vraag of mensen stil willen zijn. En volgens mij kom je hier ook om te relaxen. Toch zijn er altijd mensen die hele gesprekken hebben over het weer en andere keuvel onderwerpen.

Ik vraag me heel vaak of of mensen “bang” zijn voor hun gedachten als je stil bent. Wat komt er dan allemaal boven? 

Tijdens een coachingsgesprek maak ik soms bewust gebruik van stilte. Even rust. Om de ander te laten nadenken. Om iets van het hoofd (denken) te laten zakken naar je hart (voelen). Om dingen die besproken zijn te laten bezinken. Een momentje om even goed door te ademen. Of om een reactie van mij even goed te kunnen bekijken aan alle kanten. Waardoor er niet zelden een ander inzicht komt.

Mijn voorkeur heeft het om dit soort gesprekken wandelend te doen. In een park of bos. 
Af en toe staan we dan stil. Ik vraag wel eens wat iemand daar hoort. Het begint vaak met de roep van een vogel. Na een paar seconden hoor je nog een vogel. Wat later ergens in de verte een auto. Je hoort de wind door de bomen. Misschien hoor je ineens wel een dier lopen.

Met de focus hierop, is je focus weg uit je hoofd. Even weg bij die zorgen, dat vraagstuk. Rust in je hoofd. Hoe fijn is dat!
Als jij veel aan je hoofd heb, doseren we dat. Niet alles moet tegelijk er uit. Stap voor stap. Net als die wandeling!

Sander
#liveyourdream