Eej Sander, jij lijkt altijd zo positief. Niet alles is toch altijd positief? Of ben je zo’n tjakkaaa!! persoon?

Helaas is niet alles altijd positief. Hoe graag we dat ook zouden willen.
Het is niet altijd de zon die schijnt, het regent ook wel eens. De natuur heeft beiden nodig!

En als alles altijd goed zou verlopen… dan zouden we toch ook als persoon niet groeien? Zonder te vallen zouden we niet leren lopen.

Ik zie mezelf meer een realist. Mocht ik een probleem hebben of in een lastige situatie komen dan probeer ik even stil te gaan staan. Wat afstand te nemen.
Om het probleem/situatie te overzien. En nee ook dan wordt iets wat ik niet prettig vind meteen iets super leuks. Dat kan ook niet.
Wat ik ook bedenk is dat het mijn mening of beeld over het probleem is. Wellicht vind jij wat ik lastig vind wel super leuk of raakt het je totaal niet. 
Het is wat het is. Positief of negatief is een lading die ik daar aan hang. Dat betekend dat ik die lading ook groter of kleiner kan maken.

Ik heb deze week bedacht dat ik zo ongeveer wel 90 jaar oud wil worden. Een mooi streven vind ik. Dat betekend ook meteen dat, ik ben nu 45, dingen waar ik nou tegenaan loop, over een paar jaar totaal niet meer van belang zullen zijn.
Dit is voor mij een manier om enorm te relativeren.

En, ook even eerlijk: ja ik heb ook wel eens een baalmoment. Een mindere dag. Ben ook wel verdrietig, boos of teleurgesteld. Gelukkig heb ik deze emoties!
Een mindere dag is morgen weer voorbij! Een nieuwe dag vol met nieuwe kansen.

Al wel eens eerder heb ik benoemd dat ik Japanse leefwijzen erg interessant vind en daar ook dingen uit haal. Zoals bijvoorbeeld het zen boeddhisme en Shintoïsme.
Hierbij wordt ook het Yin Yang teken vaak gebruikt. Dit symbool is voor mij een belangrijke in mijn leven. In elk minder mooi moment zit ook altijd een stuk dat wel mooi is. Zonder regen geen groei. 

Relativeer, verlies jezelf niet in het doemdenken.

Soms hé . Noem het naïef. Noem het ouderwets.

Ik vraag me af waarom we niet zorgen voor de mensen in de zorg.
Waarom ouders niet van hun eigen kinderen houden.
Hoe het komt dat mensen jaren met problemen worstelen en er niet geluisterd word tnaar ze.
Waarom moedwillig bureaucratie door gevoerd word waardoor mensen kapot gaan.
Waarom er regeltjes zijn die dwars over iemand heen denderen.
Waarom de paarse krokodil.

Ik ben van mening dat iemand die hard werkt beloond hoort te worden. En dus ook dat iemand die de kantjes er van af loopt niet beloond hoort te worden.
Een utopie? Ik denk van niet .
Als we niet beter hoeven te zijn dan… niet jaloers kunnen zijn op… Dan kan het. Als die wil er is.

Als iets mij raakt heb ik gauw mijn hart op de tong. Dit wordt meestal beloond met een trap op mijn gevoel. Want we moeten door werken. “Stel je niet aan”. “Ach kom op joh toe ff”..
Heel af en toe hoor ik dan een piepklein stemmetje.. Sander het zou je minder energie en emotie kosten als je wat zou veranderen. Wat meer zoals die anderen… Maar nee. Dat zal ik niet doen.

Mijn vriendelijkheid is geen zwakheid van me. Ik blijf zorgen voor. Zorgen maken om. Dat doe ik soms met directe taal. Die erg duidelijk is. Wel met fatsoen.
Soms vinden mensen dat lastig en reageren negatief. Ondanks… ga ik door zo.
Ik blijf mensen coachen, dat is mijn ikigai.

Ik blijf me zorgen maken om de gezondheid en het welzijn van anderen, juist in deze tijden.

Begin deze maand fietste ik in m’n eentje 672 km in het spoor van de Via Appia. Van Rome naar Brindisi dwars door Italië. Ik wist wat me te wachten stond.
Hier had ik me goed op voorbereid. Goed getraind, de fiets voor geprepareerd, spullen voor aangeschaft en zelfs het weer had ik bestudeerd.

Elke dag had ik een andere bestemming. Het doel van die dag. Dat moest ik halen. Anders liep de hele planning in het 100.
Het was niet altijd makkelijk. Tegenslagen en onverwachte obstakels moesten genomen worden.
Door eerdere opgedane ervaringen kwam ik verder. Soms betekende dat, dat ik even moest stilstaan. Even goed ademhalen.
Trots zijn op hoe ver ik gekomen was. Genieten dat ik dit aan het doen was. En de focus weer op waar ik heen ging. Langzaam verder. Soms letterlijk stap voor stap. Af en toe nam ik een langere pauze. Even energie op doen. Er waren ook zeker momenten dat het heel makkelijk ging. Dat ik fluitend aan het fietsen was. Geen vermoeide benen had.

Het einddoel heb ik dan ook gehaald. Doordat ik het op deze manier aanpakte. Het doel voor ogen hield.
Ook door te bedenken wat als… zo was ik mentaal voorbereid op verschillende scenario’s. Wanneer het even zwaarder werd of moeilijker ging toch doorzetten. Niet doelloos ploeteren en energie verspillend doorgaan maar vanuit rust. Focussen. Kijken waar ik was. Kijken naar waar ik heen ging.
En wanneer het genomen pad niet toegankelijk was kijken hoe ik toch verder kon komen.

In bovenstaande zie ik veel paralellen met het zakenleven. Ik kom hier graag (een verhaal) over vertellen, op kantoor, tijdens de eerstvolgende netwerkbijeenkomst of een business event, aan een team, vereniging of bijvoorbeeld om een klas jongeren mee te inspireren.

Geïnteresseerd? Neem dan contact met me op. Dan komen we samen vast tot iets moois!

Sander
#liveyourdream

Dit jaar heb ik weer meer mensen gecoacht. Op vele manieren. Nog veel meer tips gegeven. Mensen geïnspireerd met mijn verhaal en met de blogs die ik schreef.

Terugkijkend op 2020 waarin ik thuis kwam te zitten, volledig leeg en daarbij ook een enorm grote teleurstelling nog kreeg. Opkrabbelend kwam ik er dit jaar achter dat er bepaalde dingen in mijn hoofd gewoon echt niet meer “werken” zoals eerder. Er is iets beschadigd. Dat is soms even wennen. Niet alleen voor mezelf.  De spreuk “fall 7 times get up 8” was er al één die me heel erg aansprak en en die hierbij heel erg past.

Dit jaar heb ik de Vennbahn gefietst. Van A naar B (en een stukje meer) en de dag erna weer terug. 288 kilometer en 1900 hoogtemeters. Een ervaring rijker, mijn fiets en mijn spullen nog weer een keer goedgekeurd en het samen fietsen is ook heel goed bevallen!

Dus toch ook een jaar met weer verder kijken. Voorbereiden voor de Via Appia. Zo goed als alles is weer gepland. Dit keer voor twee personen. Ik hou wel van dingen met getallen: ik ben 44 jaar in het voorjaar van ’22. 44/22=2. Dat het dus zo moest zijn dat ik niet meer alleen ga fietsen.  Een enorm lichtpunt en energiegever voor me om naar uit te kijken. 

Dit jaar was een jaar van grote keuzes. Een aantal heb ik al gemaakt. Een aantal zal nog volgen.

Ook heb ik dit jaar de opleiding voor vitaliteitscoach afgerond. Er zijn docenten geweest die me vroeger zeiden dat ik geen hbo opleiding zou kunnen doen. Laat niemand je ooit zeggen dat je iets niet kan!  Met de opgedane kennis ga ik nog meer doen. Een groot deel heb ik al uitgewerkt. Ook dit staat voor het nieuwe jaar gepland.

Bijna vanzelfsprekend (voor mij dan) ben ik ook weer naar de Ardennen geweest. Een plek waar ik bijna mijn hele leven al kom. Hoe heftig was het dat de camping enorm overstroomd is geweest. De fotos en videos zijn verschrikkelijk heftig om te kijken. Ik kreeg kippenvel van de verhalen van de mensen die er bij waren. Het doorzettings-vermogen van het personeel en de eigenaars zijn bewonderenswaardig en inspireren mij elke dag. 

In het najaar hier weer met de tent te mogen staan (met vorst aan de grond) samen met mijn vader is onbetaalbaar. De vorige keer dat we er samen waren was zeker 25 jaar geleden! Een van de mooiste herinneringen aan dit jaar nu dus.

Voornemen doe ik niet aan. Dit wil ik gaan waarmaken in 2022:
Nog meer op mijn doelen afgaan, nog meer coachen, meer mensen helpen een gezonde(re) leefstijl te leven en dit vol te houden. 
Die route door Italië fietsen, daar een boek over schrijven en dat publiceren.
Ik loop nu al over van enthousiasme als ik denk aan een presentatie geven over deze tocht, over dromen waarmaken en over doorgaan in moeilijke tijden!

Zoals de keizer Appius Claudius Caesus (opdrachtgever voor aanleg via Appia) al zei: “faber est suae quisque fortunae”. Ieder is de smid (maker) van zijn eigen fortuin.
Met andere woorden bepaal je eigen geluk!

Sander
#liveyourdream

Ken je dit spel?
Je draait aan de knoppen en probeert zo de schijfjes naar beneden te krijgen.
Wie dat het eerst voor elkaar heeft wint.

Zoals werk, je leefstijl en zelfs je leven (soms) kan zijn.

Je begint vol goede moed. 
Jij probeert. De ander helpt. Of juist niet.
Draai je door? Dan heb je grote kans dat je de ander helpt. 

Welke route kies jij, of volg je de ander? 
Bepaal je of zie je wel hoe het gaat?

Je hebt twee rijen; kan jij twee plannen goed uitvoeren?
Ben je voorzichtig en durf je niet ver te draaien? Dan werk je jezelf misschien tegen.

Of… is het gewoon een spelletje? En is het een moment plezier hebben en kans op winnen of verliezen?

En… als je verliest, heeft de ander het dan beter gedaan of heb je jezelf tegen gewerkt?

Sander
#liveyourdream

Zoals ik al had aangegeven zou ik wat gaan doen wat te maken had met de geplande tocht die ik wil gaan maken over de Via Appia. Dit op de fiets.

Afgelopen weekend was het dan zover. Vrijdag zijn Bas (hij gaat ook mee naar Italië) en ik naar Aken gereden. Na een overnachting in een hotel zijn we zaterdagochtend de Vennbahn (https://www.vennbahn.eu/nl/de-route/) gaan afrijden.
We hadden bijna alle spullen die we voor Italië nodig denken te hebben mee om zo ook te kunnen ontdekken wat we te veel mee hadden of nog misten.

De eerste 40km was het alleen maar klimmen. Hoewel dit flink energie koste hadden we ook meteen de gedachte dat we de volgende dag dus 40 km lang konden dalen. Dat zou enorm energie schelen weer!
Het pad was heel goed geasfalteerd wat heel prettig reed.
We reden door hele mooie gebieden en genoten dan ook van de omgeving .
Helaas reden we vlak voor Malmedy te ver door. We hadden toen 81 km afgelegd. Toen we het stuk terug hadden gefietst (geheel bergop) en weer bij de route uitkwamen stond er op het bord dat we op het 71 km punt waren…
Dat was mentaal wel even een klap. We moesten nu nog ruim 50km verder.

Na een omleiding en een vertraging door een autosport evenement op de route kwamen we dan ook pas na 19u aan bij het hotel. Ons lichaam gaf dan ook echt wel aan dat dit tegen onze grens aan zat. Wel na een afdaling waar Bas een snelheid van 65 km/u haalde!

Ipv 125 km + 8 van het eindpunt naar het hotel hadden we 153 km gereden in ruim 7u.
We wilden niet nog meer verkeerd rijden dus zondag bij vertrek keken we heel goed wat de beste route was om bij het beginpunt terug te komen.

Het miezerde wat en doordat er al wat blad van de bomen viel was het op sommige stukken dan ook wat glad . Bij een oversteekplaats waar er een klaphek was geplaatst ging ik dan ook onderuit omdat ik te hard aan kwam rijden en m’n achterwiel weg gleed. Geen schade aan de fiets en mezelf gelukkig.

Op de heenweg hadden we ongeveer halverwege de route een geweldig leuk Italiaans restaurant gevonden met heel goed eten. Dit werd dus ook weer de pauze plek voor de terug weg.
Zoals geschreven waren de laatste 40 km een makkie (vergeleken met gisteren) en kwamen we zelfs 45 minuten eerder aan dan we gerekend hadden!
Om bij te komen van de tocht zijn we zondag nog een nachtje gaan logeren op een natuurcamping in Brabant.

Wat een topweekend en een goede generale voor over 5 maanden!
De pijntjes verdwijnen, de herinnering blijft!

Sander
#liveyourdream

Eej Sander, wat heeft jou die droom waarmaken nou opgeleverd? Een vraag die me vaak gesteld wordt. Gevolgd door: wat zou het voor mij kunnen betekenen?

Samenvatting toppoging:

Vandaag 8 jaar geleden. Om 01.30u vertrokken we vanuit de berghut.

We liepen in het pikkedonker. 

Een spoor van lampjes voor en achter ons als mieren zigzaggend over de route.

Perfecte weersomstandigheden. Geen wind. Goed fris maar onze kleding hield ons prima warm, de inspanning van de tocht zorgde voor de warmte zelf.

Op ongeveer 4000 meter hoogte zagen de “top bult”; een bergje bovenop dit immense massief. 

800 hoogtemeters nog. Een pittige hike van drieënhalf uur.

Tempo ontzettend laag, ademhaling en hartslag ontzettend hoog.

Nog een diepe teug lucht, rechtop gaan staan en de laatste tientallen meters over een hele smalle sneeuwgraad nog doorploeteren. Stap voor stap. 

16 juli 2013 om 07.45u stond ik op de top van de Mont Blanc.

En dan het antwoord op de vraag:

Nog elke dag weet en voel ik enorm sterk wat ik kan. Dat ik de kracht in me heb om dit soort fysieke dingen te kunnen doen.

Midden in de nacht beginnen aan een zware sportieve inspanning van 13 uur lang met een backpack op je rug van +10 kilo op een zeer schamel (mooi woord) ontbijtje.. Ik weet dat de echte kracht in jezelf zit!

Welke “berg” ik in mijn leven tegenkom, ik kan het aan als ik me goed voorbereid en focus. Dit doe ik dan ook als ondernemer. Dat weten zorgt voor een zeer grote dosis zelfvertrouwen. En rust. Berusting is een beter woord. 

Soms moet je even stilstaan. Kijken. 

Waar ben ik? Waar wil ik heen? 

Maar ook absoluut waar kom ik vandaan? Wat heb ik al doorstaan en daar trots op zijn. Dit pas ik dan ook toe op veel situaties in mijn leven. 

Al dit bovenstaande gebeurd compleet buiten de comfortzone. Hier gebeuren dan ook de mooiste dingen, is er geen plaats voor bijzaken en het is dè plaats voor persoonlijke groei.

Die top halen is de kers op de taart maar veilig terug komen is het doel. Met andere woorden: vier je successen en juich niet te vroeg! Dit relativeert en zorgt er voor dat ik m’n hoofd koel houdt en het einddoel niet uit het oog verlies.

En of het nou de Mont Blanc, de Mount Everest of een totaal andere droom is, dit is wat het waarmaken ervan voor je kan doen!

Goed verhaal? Ik kom graag naar je bedrijf, vereniging of school om hier nog veel meer over te vertellen inclusief foto en filmmateriaal! 

Uiteraard op maat zodat het passend is bij het bedrijf, een bepaalde situatie of lesonderwerp. 

Alleen al het laten zien van een carabiner of een klimtouw met de vraag durf je hier je leven aan toe te vertrouwen is al een mooie start van een gesprek!

Sander

#liveyourdream

Sssssst!……
Stilte….

Hoe komt het toch dat de een zenuwachtig wordt van stilte terwijl iemand anders helemaal tot rust komt? Wat is dat toch met stilte?

Volgens mij kunnen weinig mensen slapen als het niet stil is, waarom is het in een gesprek dan zo gek om even stil te zijn?

Het lijkt wel of sommigen moeten praten, hummen, kuchen (vooral in de bioscoop of theater bijvoorbeeld) of opvul woorden gaan gebruiken zoals jaja, goed…. maarruh en meer van dit soort. Soms gaan mensen zelfs ook giechelen. Of ineens wat opruimen of in ieder geval iets doen.

Stilte… rust… In de 24uurs maatschappij lijkt er weinig plek voor te zijn. “We” moeten door, geen tijd om even bij te komen, te zien waar je staat, welk pad je op gaat en of dat wel de richting is die je eigenlijk wil.

Zou dit ook een reden zijn dat we hier zoveel mensen met een burn-out hebben?
Opgebrand door het maar altijd aan-staan en door gaan?

Neem de stilte coupe trein in de trein; ik reis zelden met de trein maar wanneer ik ga en alleen reis, zoek ik juist deze coupe vaak. Ook hier blijkt dat mensen toch echt niet stil (kunnen?) zijn. Er wordt gebeld, gepraat op een volume dat anderen het toch horen en vele malen gekucht.

In de sauna hangen bordjes met de vraag of mensen stil willen zijn. En volgens mij kom je hier ook om te relaxen. Toch zijn er altijd mensen die hele gesprekken hebben over het weer en andere keuvel onderwerpen.

Ik vraag me heel vaak of of mensen “bang” zijn voor hun gedachten als je stil bent. Wat komt er dan allemaal boven? 

Tijdens een coachingsgesprek maak ik soms bewust gebruik van stilte. Even rust. Om de ander te laten nadenken. Om iets van het hoofd (denken) te laten zakken naar je hart (voelen). Om dingen die besproken zijn te laten bezinken. Een momentje om even goed door te ademen. Of om een reactie van mij even goed te kunnen bekijken aan alle kanten. Waardoor er niet zelden een ander inzicht komt.

Mijn voorkeur heeft het om dit soort gesprekken wandelend te doen. In een park of bos. 
Af en toe staan we dan stil. Ik vraag wel eens wat iemand daar hoort. Het begint vaak met de roep van een vogel. Na een paar seconden hoor je nog een vogel. Wat later ergens in de verte een auto. Je hoort de wind door de bomen. Misschien hoor je ineens wel een dier lopen.

Met de focus hierop, is je focus weg uit je hoofd. Even weg bij die zorgen, dat vraagstuk. Rust in je hoofd. Hoe fijn is dat!
Als jij veel aan je hoofd heb, doseren we dat. Niet alles moet tegelijk er uit. Stap voor stap. Net als die wandeling!

Sander
#liveyourdream

Afgelopen zaterdag waren we een dagje naar zee.
Even lekker weg.
Deze foto is bij het strand gemaakt.
Het is de bekende pose zoals te zien in mijn logo.

In 2013 was ik aanwezig bij een netwerkbijeenkomst waar jongeren, mensen uit het zakenleven konden ontmoeten en andersom natuurlijk. Dit om eens wat nieuwe ideeën te horen en om te zien wat jongeren te bieden hebben.

Ik was gevraagd om met de jongeren te praten over het waarmaken van je dromen en dat je je niet moet laten tegenhouden als iets niet meteen lukt of wanneer mensen tegen je zeggen dat je bepaalde dingen niet moet doen ook al voel je van binnen dat je die weg in moet slaan.

Om notities te maken lagen er kleine kaartjes. Op deze kaartjes stond het logo van het figuurtje met de armen wijd.
Omdat ik kort daarvoor in deze houding stond op de top van de Mont Blanc sprak dit logo me enorm aan.
Dit figuurtje paste perfect bij wat ik bedacht had met de opzet van Live your dream!

Het bleek dat dit logo van een website waar je visitekaartjes en meer van dat soort dingen kan bestellen afkwam.
En zo geschiedde.

Geen duur logo, niet zelf ontworpen, en met het volledige besef dat iedereen dit logo kan vinden en er iets mee kan doen, koos ik ervoor om dit het logo te maken van Live your dream.

Een houding die voor mij betekent dat je je dromen moet volgen, dat iemand toppen kan bereiken, doelen kan behalen, uit een dal kan komen, de wereld aan zijn/haar voeten kan krijgen.
Een uiting van kracht, vrijheid en energie!

Sander
#liveyourdream

En nee.. een jaar uitstel is het dus niet geworden. Vorig jaar april wilde ik een fietstocht maken van Rome naar Brindisi. https://ap.lc/DKfS5 In mijn eentje. Ruim 650 kilometer. In het spoor van de Via Appia.

Helaas ging dat niet door. Anderhalve week voor de geplande vertrekdatum ging Italië helemaal dicht.
Covid hield huis. Nu gaat het heel langzaamaan de betere kant op.
Dat ik die tocht ga maken staat vast. Wanneer is de vraag. We (een vriend van me gaat mee) hopen nog een beetje dat het in oktober zou kunnen. Zo niet wordt het begin April volgend jaar.
De route ligt er al zo’n 2300 jaar. Een jaar erbij kan dan ook wel.

Ik heb toch nog een tas gekocht. Mijn plan was om alleen met een rugzak om te rijden. Nu heb ik een speciale backpacking zadeltas. Hier zal ik vooral kleding in doen. Dit scheelt weer in het gewicht van de rugzak. De emotionele rugzak die vorig jaar nog veel en veel te vol zat is inmiddels gerangschikt en vele malen lichter.

Verder wacht ik nog steeds op het geld van de vliegtickets. Ik krijg wel berichten en bel de maatschappij regelmatig. Afwachten dus.

En ik train natuurlijk. Dit gaat heel goed.
Als er weer gereisd mag worden hebben we ook het plan om de Vennbahn in België te gaan rijden. Dit is een fietsroute over het tracé van een spoorweg. 125 kilometer ongeveer. Dit willen we in één dag gaan rijden.

Omdat er nog geen mogelijkheid is om naar Italië te gaan, ben ik wel begonnen met een opleiding voor vitaliteitscoach. Als het meezit heb ik deze eind mei afgerond.

Ik ben van mening dat dingen gebeuren op het moment wanneer het de tijd ervoor is. Blijkbaar is het nog niet de tijd voor de fietstocht.

Tegenslag, bijkomen, energie opdoen, doorgaan! Ik spreek er graag over alsook over het waarmaken van andere dromen.
Het geeft mij veel energie om te horen dat ik mensen inspireer!

Sander #liveyourdream