Als je goed slaapt en uitgerust wakker wordt en vrolijk bent begin je de dag heel anders dan na een slechte nacht en direct zorgen hebben. Je “energiebatterij” laad je op ‘s nachts. Met een halve batterij start je de volgende dag met half energie.

Zorgen slurpen nog meer energie. Financiële zorg, mantelzorg, zorgen om een schoolgaan kind en noem maar op. Op het werk “die ene” collega… dan ga je al met opgewekte tegenzin naar je werk. Heb je last van werkdruk (hoeveelheid werk op een dag), van werkstress (b.v. amper uitdaging) of beide? Wordt de draaglast goed verdeeld of heb je teveel op je schouders?

Luister jij naar lichamelijke signalen en doe je eerst bij jezelf het zuurstofmasker op (ik leg je graag uit wat ik hiermee bedoel) of maakt negatieve stress je ziek? Je komt moe thuis. Zelfs geen zin om te koken. Eet minder gezond en voedzaam waardoor je nog minder energie binnen krijgt.

Je gaat naar bed met een moe gevoel. Zorgen. En daardoor slaap je minder goed. En zo is het cirkeltje weer rond.

Het goede nieuws is dat je hier wat aan kan doen. Misschien lukt het niet helemaal om het zelf te doen. Zoek iemand met wie je kan praten. Vriend, collega (niet die ene) of bijvoorbeeld een coach. Om het cirkeltje te doorbreken en stap voor stap het een en ander aan te pakken. Jouw batterij meer opgeladen te houden.

Balans in alles. Jouw leven.

Is je werk niet helemaal leuk, kijk dan eens hoe je je privé leven leuker zou kunnen maken.  Ik help je graag met het inzichtelijk maken van alles en daarna met de volgende stap. Of het hele proces. Dit kan zeer betrokken, telefonisch, via appcontact en via mail maar ook dat ik wat meer aan de zijlijn sta en je vanuit deze positie coach.

Sander

#liveyourdream

Vorig jaar rond deze tijd ging het niet meer. Ik was helemaal op. Het kwetsbare kaartenhuis van mijn leven had ik jaren stabiel gehouden.

Om mijn hoofd leeg te krijgen en gebeurtenissen een plek te geven was ik van plan om in m’n eentje de Via Appia te gaan fietsen.
Meer dan 650 km. In een week. Rugtas om en elke dag 100+ kilometer afleggen.
Mooie en interessante dingen zien. Vooral rust krijgen.
Alles stond klaar, alle overnachtingen waren geboekt, alles was geregeld.

En toen kwam covid-19. Het virus hield enorm huis in Italië.
Het land ging op slot. Het kaartenhuis stortte in.

Ik meldde me ziek (ik werk ook in de zorg). En dacht dat ik met een week of vier wel weer aan het werk zou gaan. Die vier weken werden zes weken. Tijd om bij te komen en adem te halen.

Echt goed bijkomen was lastig; mijn zoontje was ook thuis omdat de scholen dicht waren gegaan en verdiende alle aandacht. Het samenzijn was ook helpend. Veel fijne tijd samen. Hierdoor werd onze band nog sterker dan deze al was.

De online gesprekken met een coach waren heel goed en heel heftig. Ik ging keihard aan de slag met mezelf. De zes weken werden zes maanden.
Toen ging ik pas weer wat uren mee draaien. Pas half september draaide ik weer helemaal mee in het rooster.
Dat voelde spannend. Ik merkte dat mijn hoofd nog niet helemaal meewerkte. Regelmatig kon ik niet op een woord komen. Moest ik even stoppen en eerst goed nadenken wat ik wilde zeggen. Dat ging nog maanden zo.
Er was begrip. Steun. Helaas niet altijd.

Wanneer het er niet was kostte me dat veel energie. Opnieuw ging ik naar iemand toe voor hulp. Het inzicht krijgen in wat de demonen zijn die ik voor mezelf in de gaten moet houden was niet fijn. Wel verhelderend. De uitdaging is ze te herkennen en aan te gaan in plaats van ze uit de weg te gaan.

Opkrabbelen, psychohygiëne; dat was waar ik mee bezig was. Keihard was ik op m’n bek gegaan. Opgeven was en is geen optie. Door!

In 2013 stond ik op de top van de Mont Blanc. Op eigen kracht bereikt.
Mede dankzij een super goede gids. De klim begon in het donker. Echt donker. Stap voor stap. Af en toe even pauzeren. Om ons heen kijkem waar we waren, heen gingen en genieten. Van het uitzicht. Van de plek waar we waren en waar we heen zouden gaan.
Mijn proces vorig jaar voelde soortgelijk.
Dus ook deze “berg” zou ik aankunnen!

Wat wil ik nou echt? Keuzes maken, bepaalde mensen en negatieve dingen loslaten. De focus op wat ik wil. Af en toe over mijn schouder kijkend waar ik vandaan kwam. Dat nóóit meer!

Er was geen plek voor het plan dat ik had bedacht. Een nieuwe functie voor de organisatie waar ik werk. Mijn gevoel zei en zegt dat ik wel hiermee door moet. Dus ging ik andere wegen zoeken. Om mijn pad te zoeken en te vinden.
Ik vond het. Kreeg energie. Weer een stap maken. Nog meer energie.

Ik zie plannen maken vaak als een puzzel waarvan je niet weet hoe groot deze is en hoeveel stukjes er zijn. Toch begin ik altijd met puzzelen. Er werden meer en meer stukken zichtbaar. En ze vielen op hun plek.
Het plaatje wordt steeds duidelijker. Mijn kracht en energie groeit. Het einde is nog niet in zicht. De komende tijd zal ik meer delen over wat er nog gaat komen.

Die route fietsen; ik ga niet meer alleen. Wanneer we kunnen gaan is nog de vraag. Hopelijk kan het in oktober dit jaar. Anders gaan we kijken naar eind maart volgend jaar.
Lange(re) termijn denken. Wat er ook gebeurd. Niet opgeven. Gaan!

Heel bewust is de titel van dit blog een jaar verder. Ik ben een stuk verder. Met mezelf. Met plannen. Met… veel. Dankzij anderen. De hulp maakte het proces prettiger, overzichtelijker.

Elke dag geeft je alle mogelijkheid keuzes te maken. Een stap verder te gaan.

Zoals Elton John al zong: I’m still standing, better than I ever did. Looking like a true survivor, feeling like a little kid!

Sander
#liveyourdream

In 2013 maakte ik mijn grote droom waar. Een droom waar ik vanaf het 1e idee ruim 5 jaar naartoe had geleefd. Ik had er voor gespaard. Voor getraind. Heel veel tijd in gestoken. Andere dingen voor afgezegd. 

16 juli 2013 stond ik op de top van de Mont Blanc. 4810 meter hoog. De dag ervoor kwamen we aan in de berghut op 3167 meter. Daar brak ik. Alle emotie waarom ik daar wilde zijn kwam er uit. Of ik die top de volgende dag zou bereiken was eigenlijk bijzaak. Ik was al op die berg. Had alles voor elkaar. Ondanks veel tegenslagen, ondanks werkloos zijn op dat moment, ondanks… veel. De volgende middag rond 13.00u was ik weer terug in die hut. Om 01.30u.waren we weg gegaan. Ruim 6u klimmen en lopen verder stonden we op de top. 

Toen ik bij die hut een beetje was bijgekomen en naar boven keek, de 800 meter stijle wand zag die we in het donker hadden beklommen, de wolken voorbij zag komen en in de zon zat te wachten op de andere teamgenoten die nog op de terugweg waren voelde ik me diep gelukkig. Puur. Ik had het geflikt.

Op dat moment voelde ik dat ik hier wat mee wilde doen. Het beste uit mensen wilde gaan halen. Nog meer eigen dromen waarmaken en andere helpen hun dromen waar te maken. En dat ik stond te popelen om mijn verhaal te delen. Mensen te inspireren en te motiveren. Te coachen.

De geboorte van Live your dream.

Nu, 7 jaar later, ben ik vele stappen verder. Officieel ingeschreven bij de KVK. Financieel ben ik er nog amper van gegroeid. Persoonlijk des te meer. Ik blijf groeien. Loslaten. Me richten op… dromen waarmaken. In welke vorm dan ook. Voor wie dan ook.

Voor mij is het heel belangrijk dat ik er zelf ook heel blij van word. Zo blijf ik enthousiast en positief. Voelt het negatief dan zeg ik nee. Ik doe wat ik doe op mijn manier. Vanuit mijn hart.

Loop jij tegen dingen aan waar je eens over zou willen praten? Heb jij een droom en weet je niet hoe te beginnen deze waar te maken? Wil jij beter in je vel zitten? Je meer vitaal voelen? En weten hoe je voeding daar een rol bij kan spelen? Of wil je een keer een inspirerende spreker op je werk, sportclub, vereniging of school?

Ik ben er klaar voor. 

Sander

#liveyourdream

Gisteren heb ik weer getraind op mijn fiets. 93km gereden als training voor mijn rit volgend jaar over de Via Appia.

Zo’n fietsrit is niet meer dan omkleden, bidon vullen, fiets pakken en weg rijden , toch?
Nou…
Voor mij is bovenstaande soms ook alles inderdaad. Maar meestal niet.

Sowieso ga ik hoogst zelden zomaar “even fietsen”. Als ik ga mountainbiken zorg ik dat ik een route kan rijden waarin ik mijn vaardigheden zo goed als allemaal kan trainen. Klimmen en dalen, bochten, houding, remmen etc.. Wanneer ik op mijn andere fiets wil gaan rijden ben ik toch al gauw 4u weg. Dit betekend dat ik het bijvoorbeeld wel uit moet komen als ik mijn zoon van school moet halen. En als ik ’s avonds nog les moet geven wil ik genoeg energie over hebben ook.

Hiernaast hou ik het weer in de gaten. Hier heb ik 3 verschillende apps voor (ik had er 4). De voorspellingen van deze apps vergelijk ik met elkaar en aan de hand daarvan bepaal ik welke route ik rijd, welke kleding in aan doe en hoeveel drinken ik mee neem. Bij twijfelachtig weer kijk ik tijdens het fietsen nog een paar keer naar deze apps en pas indien nodig mijn route aan.

Uiteraard controleer ik mijn fiets ook. Bandenspanning, versnelling, remmen en dat soort dingen. Mocht ik tijdens het fietsen wat horen ratelen, rammelen of wat ook dan zorg ik dat ik dit zsm repareer of afstel.
Verder zorg ik er voor dat de fietscomputer waar de route op staat, deze pas ik eventueel nog aan, is opgeladen en zeer regelmatig neem ik ook een camera mee dus die moet ook ook opladen zijn.

De dag voordat ik ga rijden probeer ik zoveel mogelijk rust te houden. Dat lukt wat minder als ik moet werken. Rust betekend niet de hele dag op de bank zitten, wel kalm aan en weinig dingen doen.

Ook let ik heel goed op mijn voeding. Dit doe ik sowieso al en de dagen voor ik wil gaan rijden nog meer. Sinds ik de documentaire The Game Changers heb gezien heb ik mijn voeding nog meer aangepast. Hierdoor kan ik nog beter trainen en heb ook veel minder spierpijn en herstel veel sneller dan voorheen.

Sowieso ga ik elke dag op tijd naar bed. Ik probeer elke nacht 8u slaap te kunnen nemen. Gezien ik in de zorg werk en ook slaapdiensten draai is dit niet altijd mogelijk. Uitgerust wakker worden is al een goede start van de dag, laat staan als ik nog ga fietsen.

Dus zomaar fiets pakken en rijden.. voor mij is het iets meer 😉

Sander
#liveyourdream

Over een week zou ik gaan. Een week fietsen door Italië. Ruim 660 kilometer. Meer dan een jaar ben ik bezig geweest met alle voorbereidingen. Training, voeding, planning. De route van dag naar dag. De fiets waarmee ik zou gaan optimaal te maken voor mezelf en de rit.

Deze week zit ik thuis. Het werd me even teveel. Mijn hoofd te vol.
Afgelopen jaren is er veel gebeurd. Heel veel goede dingen ook. De wereld draaide door en ik ging ook door. Alle gebeurtenissen waren opgestapeld om volgende week rustig er uit te gaan fietsen. Ruimte in mijn hoofd te krijgen.

Nu dit niet kan voelt het alsof in mijn hoofd een enorme kettingbotsing is gebeurd: alle gebeurtenissen botsen achter elkaar op me in. Hierdoor ben ik enorm uit evenwicht geraakt.
Even niets doen. Nou ja, opschrijven wat er dan allemaal is gebeurd. Waar begon het. Wat waren de gevolgen. Hoewel ik veel reflecteer merk ik nu toch dat ik ook mezelf voorbij gelopen ben. Met dingen een plek te geven. Emoties te laten zijn. Telkens weer door.

Ik probeer weinig nieuws te volgen. Minder bezig te zijn met social media. De prikkels leiden teveel af.

Wat ik zie en hoor is dit:
Mensen klappen voor zorgpersoneel, hulpdiensten, vakkenvullers, winkelpersoneel. Anderen kopen massaal mondkapjes en desinfecterende handgel op en proberen er financieel beter van te worden.

Er wordt gesproken over een financiële beloning. Terwijl bij vorige cao onderhandelingen weinig mogelijk was.

Kinderen en ouders brengen veel tijd samen door. Hoe moeilijk moet het zijn als het thuis niet veilig is?
Sommigen beginnen met het leren van een vreemde taal. De vreemdeling in de straat wordt niet aangesproken.

Er zijn er die boodschappen doen voor een ander. En anderen die alles leeg hamsteren voor zichzelf.
Ouderen waar nooit bezoek kwam krijgen nu tekeningen en post van onbekenden. Wie komt straks bij hun wanneer het weer mag?

“Als dit voorbij is dan ga ik…” het besef is er datalles zo voorbij kan zijn. En dat je wanneer het kan je dromen moet waarmaken.

Veel staat stil. Wat denk ik heel goed is. Veel nieuwe dingen ontstaan. Heel creatief. En toch… stilstaan kan dus blijkbaar niet. We gaan weer door. Voor ondernemers begrijp ik dit overigens zeer goed.

Het jaartal 2020 staat voor mij dan ook voor 2 kanten. 20 & 20. Er is een groep die nu wat meer om zich heen kijkt. En een groepje dat in paniek is en grote oogkleppen op heeft en nog meer voor zichzelf alleen zorgt
Mensen die goed doen. En mensen die nog meer voor zichzelf kiezen.
Als het allemaal voorbij is… wordt ambulancepersoneel dan weer bedreigt? Wordt een vakkenvuller weer minachtend aangekeken? Gaan we dan weer naar dat familielid in het verzorgingstehuis? Blijven we die ander helpen? Of is het ieder voor zich?

Wat is er nodig om ons gedrag echt te veranderen? Of is het meer aanpassen? Een beetje maar. En dat volhouden. Voor altijd. In goede en slechtere tijden.

Voorjaar 2020. Waar de vogels harder en helderder lijken te fluiten. Waar de lucht mooier blauw lijkt te zijn. In Venetië zien mensen de vissen weer in het heldere water zwemmen. De knoppen gaan open en de blaadjes lijken groener dan anders.

“Het is altijd het donkerst vlak voor het licht wordt”
Sander
#liveyourdream

“De ene helft van Nederland coacht de andere van Nederland”. Dat is wat de dame van de KvK tegen me zei toen ik me inschreef. Als coach dus.
De laatste jaren zijn coaches, coachopleidingen en -trainingen, etc. inderdaad als paddestoelen uit de grond geschoten. Vooral op social media zie je veel mensen, die de titel coach bij hun naam zetten.

Er zijn natuurlijk verschillende soorten coaches. De sportcoach, de jobcoach van het UWV, enz..
Oorspronkelijk een Frans woord (coche),overgenomen in het Engels met als betekenis iemand, die een koets (coach) bestuurt.
“Een coach richt zich op het vergroten van de effectiviteit van het individu en/of het team. De coach doet dit door bewustwording, het vergroten van zelfvertrouwen en het exploreren, ontwikkelen en toepassen van eigen mogelijkheden. Een coach richt zich vaak op een of meerdere deelgebieden zoals bijvoorbeeld leiderschap, loopbaan, persoonlijke ontwikkeling of ondernemerschap.”
“Coaching is de vorm van begeleiding, die erop gericht is mensen in positieve zin te veranderen, uitgaande van gezonde mensen en een geloof in de veranderingsmogelijkheden, die liggen besloten in de blijvende wisselwerking tussen inzicht en gedrag. Coaching is geworteld in de positieve psychologie en moet niet verward worden met counseling of therapie.
Inzicht, zoals hiervoor genoemd, is een vorm van leren waarbinnen de coach door het synthetiseren van eigen kennis, zo nodig aangevuld met kennis van de coach, bekwamer wordt in het bereiken van gestelde doelen. Inzicht is een vorm van leren die vrijwel direct automatiseert.” http://www.rtlnieuws.nl/nederland/geluksindustrie-zelfhulpboek-the-secret-moet-op-de-brandstapel

Vooral op social media zie ik veel profielen met super motiverende foto’s en teksten. Foto’s van wekkers met daarop een tijd heeeeeel vroeg in de ochtend, en daar dan bij dat die persoon zijn/haar bed uitspringt om de dag maximaal aan te gaan, met nog net geen Carmina Burana als begeleidende muziek.
“Tjakkaaaaaa!! Stuiter de stuiter want ik heb de energie die jou gaat helpen met….”
En dat is prima. Als jou dat aanspreekt.
Het is niet mijn manier ….

Begeleiden, ik doe het graag.
Waarmee? Waar jij mee zit, tegen aanloopt. Niet verder mee komt.
Of om je te helpen met je droom. Wat deze ook is. Of het nou is met inzichtelijk maken van wat nu precies die droom is, of je te helpen deze te realiseren of in ieder geval stappen te maken om die werkelijkheid te laten worden, of een begroting te maken en op een rijtje te krijgen welke spullen , of ander gereedschap, in welke vorm dan ook, je nodig hebt ….
Vaak houd ik een spiegel voor. Probeer er achter te komen welke dingen van vroeger er voor zorgen dat je nu vastloopt, bijvoorbeeld.
Rationeel benaderen en uitpluizen.
Dromen waar maken….

Moet dat dan? En wat als je die niet hebt? Of niet kent? Of …. ?
Dit artikel vond ik wel passend : http://www.mynd.nu/volg-je-droom-eh-help-welke-droom/.

“Ja maar … coachen is zo saai. En zwaar” Dat is soms waar. Nou ja, de onderwerpen zijn vaak erg serieus. De manier,waarop ik coach, maakt dat je niet neerslachtig blijft zitten na een gesprek.

Ben jij op zoek naar een coach met veel diploma’s of certificaten aan de muur? Ik heb die niet hangen.
Wat is het waard als ik ooit een papiertje gehaald heb? Zegt dat wat over mijn kunnen? Wat is die kennis vandaag nog waard?
Wel heb ik mijn eigen grote droom waar gemaakt. Van het beklimmen van de Mont Blanc (2013) krijg ik elke dag nog energie en een berg zelfvertrouwen. In de afgelopen jaren heb ik meerdere eigen dromen gerealiseerd. Zo ook de inschrijving bij de Kvk.

Volgend jaar ga ik opnieuw een droom waar maken. Een fietstocht van ongeveer 660 km. door Italië. In mijn eentje.

Naast het coachen heb ik een baan. En die is het begeleiden van mensen. Dat doe ik al zes jaar. Elke dag ben ik hier dus mee bezig. Zeer divers publiek en ook elke dag weer anders.
Voor deze periode heb ik 10 jaar teambuilding-activiteiten begeleid en daarbij vooral gekeken naar wie welke rol had. Daarnaast naar wat goed en minder goed ging en waardoor dit ontstond.
Denk aan communicatie, misverstanden, irrationele gedachten en meer van dit soort dingen. De ervaringen, die ik hiermee heb opgedaan, blijven inzetbaar en blijken nog enorm waardevol wanneer deze worden ingezet bij groepsprocessen.

Waar ik je mee kan en wil helpen? Als je je buik ergens vol van hebt. Een situatie je keel uit komt. De moed je in de schoenen is gezakt. Je ergens gebukt onder gaat. Leren nee zeggen. Punten maken en vooral zetten. Wanneer je afstand wil nemen van situaties of mensen. En al helemaal, als je je droom wilt waar te maken. In ieder geval die eerste stap. Lichtpuntjes in je leven zoeken en ook vinden.

Spreekt dit je aan? Heb je vragen? Neem gerust contact met me op.

Sander
#liveyourdream

Laatst reed ik in de auto en toen ik in de achteruitkijkspiegel mijn zoontje zag zitten dacht ik het volgende:
Je zou het leven een beetje kunnen vergelijken met de plaatsen in een auto.

Vroeger toen ik klein was zat ik achterin. Als we met ons gezin weg gingen zat mijn zus naast me.
Mijn vader reed en mijn moeder zat op de bijrijdersstoel.
Wanneer we een langere rit hadden, bijvoorbeeld als we met de auto op vakantie gingen boog ik me soms naar voren (gordels achterin waren er nog niet) en omdat de voorstoel nog geen hoofdsteun had, kon mijn vader dan zijn hoofd een beetje achterover houden en zo raakten onze hoofden elkaar. Een kort moment even fijn.

Toen we wat ouder werden, zat mijn zus soms niet meer naast me. Eerst druk met haar studie en later ging ze het huis uit.
De plek in de auto bleef leeg.

Toen ik zelf mijn rijbewijs haalde en een paar jaar later mijn eerste autootje kocht zat ik voorin. Ik reed. Naast me zat niemand. De achterbank was ook helemaal leeg.
Mijn vriendin kwam op de bijrijdersstoel er bij zitten. De achterbank bleef nog leeg.
Ze haalde haar rijbewijs en vind rijden zo leuk dat zij meestal rijdt en ik op de bijrijdersstoel zit.

We kregen een zoontje. Hij zit nu in zijn autokinderstoel op de achterbank achter de bijrijdersstoel.

Soms halen we mijn ouders op. Ze zitten dan op de achterbank. Naast mijn zoontje. Ik vind dit ongelooflijk speciale momenten.

In gedachten denk ik soms aan de toekomst. Dat die plekken leeg zullen blijven.
Het emotioneert me. Hopelijk duurt het nog lang voor het zover is.
Ook zal mijn zoontje op een moment zo oud zijn dat hij niet altijd meer mee rijdt.
En ook zal er op een dag waarschijnlijk een vriend of vriendin van hem bij ons op de achterbank zitten.
Als hij zijn rijbewijs haalt zal hij voorin zitten. De auto rijden.
Met weer een andere indeling.
En ook wie er in zijn auto mee zal rijden zal weer veranderen.

Ik ben enorm dankbaar. Elke dag. Het kan allemaal zo maar voorbij zijn.

#liveyourdream

“toen was geluk, heel gewoon”
#beetjemelancholisch
zucht

“Do one thing every day that scares you”. Een bekende zin om duidelijk te maken dat je dingen moet doen om je bloed te laten stromen en mooie ervaringen op te doen.

Ik heb deze zin voor mijn leven omgezet in “do one thing every year that scares you”. Elke jaar rond deze tijd plan ik iets speciaals.

Vandaag 6 jaar geleden kwam ik aan bij de Tette Rouse berghut op de flank van de Mont Blanc. De dagen hiervoor hadden we getraind hoe we in sneeuw en ijs moesten lopen met stijgijzers. Hadden we de Gran Paradiso (4061m) beklommen. En hadden we een dag rotsklimmen gedaan.

Die nacht zouden we beginnen met de klim naar de top.
Of ik op de top zou staan of niet; het was nu al helemaal goed.
Ik was er. Daar op die berg op dat moment.
De top haalden we de volgende ochtend.

Nu, 6 jaar later, heb ik hier dagelijks nog een enorme dosis energie, zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen van.
Om dit gevoel vast te houden en te versterken heb ik de afgelopen jaren wat bijzondere dingen ondernomen.
Zo ging ik in 2017 abseilen van de Euromast en heb ik vorig jaar de Zugspitze beklommen.

Vorig jaar was extra speciaal omdat het het 5-jarig jubileum van de Mont Blanc klim was.

Deze dingen had ik gepland in de periode die ik in 2013 in Chamonix was. De Zugspitze wel een week vroeger in juli maar wel met die data in gedachten.

Voor dit jaar heb ik ook wat… ik heb hier nog niets over gedeeld met iemand.
Geen klim, geen abseil.
Voor mij iets dat voor mij vele malen spannender was dan een smal bergpad of lastige klim. Ik heb het ook lang uitgesteld daarom.

Vanochtend om 10:30 uur had ik een afspraak bij de kamer van koophandel.

Het is officieel!

Ik heb nooit alleen 1 baan tegelijk gehad. Altijd wel wat er bij gehad als
bijvoorbeeld oproepkracht. Dit heeft me altijd energie gegeven.
Door het onregelmatige werk dat ik nu 4 jaar doe kon dat lastig. En dat begon ik flink te merken. Onrustig werd ik er van. Het wel willen maar geen tijd voor hebben maakte me echt niet blij. Ook hier veel te lang stil geweest. Terwijl ik zo veel in mijn hoofd heb wat ik wil schrijven en wil plaatsen.

Na de Mont Blanc ( hebbie hem weer) besloot ik meer te gaan doen wat ik leuk vind. Meer te gaan genieten en te leven. Ook om mensen die me energie kosten uit de weg te gaan of, indien dat lastig was, in ieder geval minder bij in de buurt te zijn. Dit laatste lukte me nog steeds erg goed, maar meer doen wat ik leuk vind niet zo goed.

Een paar maanden geleden bedacht ik tijdens mijn wekelijkse reflectie moment (doen mensen!) wat ik hieraan kon doen. Stoppen met m’n werk is geen optie. Er moeten toch rekeningen betaald worden. Full time gaan coachen.. nee zover durf ik nog niet en ben ik nog niet vind ik.
Lesgeven dan; nee als ik dit fulltime zou doen zou ik het niet leuk meer gaan vinden en lessen gaan afdraaien. Hier sta ik niet voor.

Ooit is ooit te laat. Een uitspraak die ik regelmatig maak. Die elke dag vaak in mijn hoofd zit.
En dus.

Een jaar lang minder uren werken. Dat is wat ik ga doen. Financieel veilig. Meer tijd voor andere dingen. Waar ik tevens wat mee kan verdienen. Energie gevers. Win – win – win dus.
Ook best spannend. Ik ga er van uit dat het goed gaat komen.

Grappig dat ik meteen weer van anderen hoorde ja maar… je moet ook aan je pensioen denken. En je moet toch wat geld sparen voor je zoontje.. Enz enz.
Goed bedoeld. Alleen denk ik niet zo. Leef ik niet zo. Als ik door was gegaan was het echt niet goed me gegaan. Was ik echt richting bore-out of zoiets gegaan.

Ook merk ik nu al dat ik in mijn hoofd al met eind maart volgend jaar bezig ben. Plan is om rond die tijd naar Italië te gaan. Ook meer tijd voor de voorbereiding dus.

Iets meer tijd nu om rust te hebben om dingen te gaan doen. Die me veel energie zullen geven. Waar ik lang op zal kunnen teren. Ook als ik eventueel weer meer uren ga werken. Of bij welke andere baan in de toekomst dan ook.

1 small step for me. 1 giant leap for Live your dream!