Regelmatig hoor ik van mensen die ik spreek of die ik al coach dat ze hun leven best goed voor elkaar hebben en toch een beetje de dagen afdraaien.
Heel veel mensen geven aan wat te missen. Die extraatjes. Die de dag net even leuker en fijner maken. Kleine dingen.

Nu is dit iets wat ik ook erg herken van de afgelopen jaren toen niet alles even prettig ging zoals ik graag wilde. Om de positiviteit er in te houden en te behouden ben ik gaan nadenken wat voor mij die dingen dan zouden kunnen zijn.
Om te beginnen paste ik de beltoon van mijn telefoon aan. Elke keer als ik werd gebeld klonk “don’t worry be happy”. Dit zorgde er voor dat ik elk gesprek vrolijk begon! Op het moment dat ik merkte dat dit me echt beïnvloedde ben ik gaan bedenken wat ik nog meer kan doen.

De dag beginnen en als het kon eindigen met deze kleine dingen. Ik noem ze lichtpuntjes. Expres ook geen punten. Klein. En toch van grote betekenis.

Dus ik paste de wekker in mijn telefoon aan. Zo begon de dag met een nummer dat ik heel fijn vind.
Hang eens wat foto’s op op verschillende plekken in huis.
Van mensen die veel voor je betekenen. Of van een vakantielocatie.
Of juist van een locatie waar je heel graag heen zou willen gaan. Zo denk je er elke dag even aan.

Plaats een inspirerende of motiverende afbeelding op je telefoon als vergrendelscherm en een ander als startscherm (als dit kan uiteraard).
Iemand die ik al een tijdje regelmatig spreek wil heel graag zwemmen met dolfijnen. Om hieraan te blijven denken heeft ze in haar huis veel kleine dolfijntjes en lampjes. Als het goed is gaat haar droom dit jaar in vervulling.

Als je een nummer hebt waar je heel blij van word zet dit dan ook op je telefoon. Zo kan je elk moment dat je wil hier naar luisteren.
Zelf heb ik een filmpje van een van mijn favoriete vakantieplekken met een Italiaans lied er onder op mijn telefoon. Elke keer als ik dit zie denk ik aan de keren dat we daar waren en hoe fijn dat was.

In 2020 ben ik zoals eerder aangegeven, van plan om van Rome naar Brindisi te fietsen en elke keer als ik mijn fiets verder opbouw, foto’s bekijk of een stuk van de route (beter) heb gemaakt denk ik aan deze uitdaging waar ik heel veel zin in heb. Hiernaast heb ik een Italiaanse radiozender aanstaan.

Als je wil afvallen en een bepaald kledingstuk (weer) wil passen, hang dit dan op zodat je elke dag motivatie krijgt om voor dit doel te gaan.
Koop een geurtje dat je ergens aan doet denken of gewoon een heerlijke geur afgeeft.
Kijk op youtube naar filmpjes over dat speciale onderwerp.
Wat kan je zelf nog bedenken?
Geniet van je lichtpuntjes!

En kom je er nog niet uit? Neem dan contact met me op, ik wil je er graag bij helpen.

Sander
#liveyourdream

In 2020 wil ik de Via Appia gaan fietsen. Ongeveer 600km. Van Rome naar Brindisi.

Nu heb ik een fiets gezien die ik heel graag wil hiervoor wil kopen. Splinternieuw.
Perfecte maat.
Super fijne versnelling en remmen.
Nog geen kilometer is er op gereden.

Ik heb geld gespaard. En toch twijfel.

Omdat dat de vaatwasser stuk is. En de laptop. En de auto eind van de maand een beurt moet hebben.
En er gedoe is op het werk van mijn vriendin.

Toch ga ik het doen.
Voor mezelf.
Een stuk vrijheid.
Verder gaan ook.
Vertrouwen in de toekomst.

Ooit is ooit te laat.

Ik heb gelachen en gehuild,
Les gegeven en heb geleerd,
Energie gekregen en anderen gemotiveerd,
Heb voor anderen gezorgd en mijn verhaal kunnen delen,
Hoogtepunten bereikt en door dalen gegaan,
Ptss “overwonnen” en weet hoe ik dit kan volhouden,
Liefde gegeven en liefde gekregen,
In de zon en in de regen gelopen,
Doelen gehaald en nieuwe doelen bedacht,
Ben mensen verloren en heb vriendschappen versterkt,
Ik heb en ben gecoacht,

2018; je was 5 jaar in 365 dagen, soms moesten er 9 dagen in een week, soms duurde een week een dag, soms een dag een week.

Een jaar vol gevoelens. Alle kanten van emoties. Fijn, lief, lastig, boos, licht, zwaar, gelukkig en verdrietig.

Je was een goede en pittige les. Op naar 2019!
Een jaar waarin ik een hele grote droom ga waarmaken, zelfs zo groot dat ik er een beetje bang voor ben.
De mooiste dingen gebeuren buiten je comfortzone!

Alle goeds!

Sander
#liveyourdream

Als alles mogelijk zou zijn, wat zou jij dan echt willen?
Welk beroep, of reizen, of van hobby je werk maken of….
Wat is je passie? Waar kun je wel over blijven praten en waar zou je elke dag mee bezig willen zijn als je de tijd zou hebben? Denk daar eens aan.

In Japan noemen ze dit Ikigai. Een maand of drie geleden las ik hier een boek over en vielen er veel stukjes op hun plek.

bron foto: https://hetnlpcollege.nl/ikigai-uitleg/

Als ik het invul komt er het volgende uit:
– waar ik van hou: mensen begeleiden bij vorderingen maken in hun leven
– waar ik goed in ben: luisteren naar mensen. Zonder oordeel mijn mening
geven. Vertellen over mijn droom en mensen motiveren hun droom te realiseren.
– wat de wereld nodig heeft: dit lees wat ik voor de maatschappij kan
betekenen. Als hulpverlener bij het Rode Kruis, als woonbegeleider en als
coach mensen helpen die het nodig hebben. Als de mensen die ik help, begeleid
en/of coach gelukkiger worden wordt de wereld wat
mooier. Gelukkige mensen helpen een ander. Gunnen een ander iets. En het is
toch ook veel leuker om naar een vrolijk persoon te kijken en te luisteren
dan naar een chagrijn?
– waarvoor je betaald kunt worden: als coach kan ik geld verdienen. Dit wil ik
de rest van mijn leven blijven doen zolang mijn geest en lichaam het toe
laten.

Deze punten over elkaar heen gelegd, komt mijn ikigai uit op coachen. In brede vorm in te vullen. Gesprekken houden, plannen opstellen, begrotingen maken, spreken voor groepen, mensen helpen met grote dingen en soms ook hele kleine. Over en bij alles. Alles? Nou ja vraag het me en dan zien we of ik wat voor je kan doen.
Dit kan via mail, app, tijdens een wandeling, thuis, in een café met een goede kop koffie of… waar niet!? Welke locatie vind jij inspirerend?

Om je te helpen je droom te realiseren, een stap verder te komen, even je verhaal te kunnen doen en een onafhankelijke mening te horen, tips om je lekkerder in je vel te voelen.
Eenmalig of indien nodig/gewenst vaker. Laat maar weten. Ik krijg er energie van. Zelfs bij het schrijven van dit stukje en heb er enorm veel zin in.
En hoop een stukje enthousiasme en energie over te brengen en dat vuurtje in jou (opnieuw) te laten branden.

Tot horens, tot schrijfs, tot ziens!

Vanochtend vroeg om 07.45 precies 5 jaar geleden.

We waren die nacht om 01.00u wakker geworden. Hadden rond 01.30 uur ontbeten, voor wat dat waard was en waren de hut uitgelopen. Om 02.00 uur begon de klim.
Bijna zes uur later stond ik met de gids en een teamgenoot op de top van de Mont Blanc. 4810 meter hoog. Het hoogste punt van West-Europa.

Een droom waar ik ongeveer 7 jaar mee bezig was geweest vanaf het idee tot aan dit moment.
Nu, terugkijkend, kan ik zeggen dat het me alles heeft gebracht wat ik nu heb.
Niet alleen materieel; een baan, een huis, geen financiële schulden meer, maar vooral voor mezelf. Keihard knokken, trainen, alles opzij zetten, geloven in mijn droom, zelfvertrouwen krijgen, langzaam resultaten boeken en bemerken.

Mensen zeiden me dat ik het niet moest doen. Ik had toen geen werk door een faillissement en ik moest het geld dat ik gespaard had maar goed bewaren want dat was toch veilig en handig enz. enz..
Ik moest die berg niet gaan beklimmen want moest een baan vinden en wat een onzin ook en waarom toch en je wil zeker aandacht hebben enz. enz..
En wat vind je vriendin hier wel niet van en wat doe je haar aan dat je een week weg gaat en wat als er wat gebeurd en je een ongeluk krijgt, doe toch normaal!
#fuckit!

Ik heb het wel gedaan. Ben er wel geweest. Het heeft me al mijn gespaarde geld gekost. Mijn zomervakantie heb ik er aan opgeofferd. Was een week weg bij mijn vriendin.
Was het het waard?
10 dubbel en dwars! Het was het meer dan waard!

Toen ik weer terug kwam in Nederland kreeg ik de mogelijkheid om een paar uur voor een organisatie te gaan werken. Ik had altijd de insteek als ik hard werk ziet een leidinggevende/baas dat wel en krijg ik wel beloning naar werk en inzet. Noem dit naïef, ik weet ook dat het zo zelden gaat, maar vind nog steeds dat dit hoort.

Na de beklimming wist ik dat ik als ik iets echt wilde, ik er zelf voor moest werken. Ik investeerde dan ook in dit baantje zonder er financieel veel beloning voor te krijgen. Zoals gezegd zat ik zonder werk maar had dit aangegrepen om een baan te vinden in het werkgebied waar ik graag zou willen werken. Van de buitensport de zorg in.

Door een verandering in mijn mentaliteit, ik wist dat ik letterlijk en figuurlijk bergen kon beklimmen in mijn leven, door te investeren in ervaring op doen en even weinig salaris te krijgen, had ik op 1 januari 2014 wel mooi een jaarcontract! Weliswaar niet bij dezelfde organisatie als van dat kleine baantje maar juist bij de organisatie waar ik voor wilde werken. Het salaris dat ik hier verdiende was het hoogste dat ik ooit heb gehad.

Ook kreeg ik de kans om een paar artikelen te mogen schrijven over mijn tocht en het waarom. Ik werd ook geïnterviewd.

Soms sprak ik mensen en die zeiden me joh dat hele verhaal van jou, daar moet je wat mee doen. Je moet een boek schrijven! In eerste instantie was dit niet iets wat ik wilde doen. Ik ben toch geen schrijver. Wie zit er nou op mijn boek te wachten? Hoe kan ik een boek uitgeven? Ik had geen zin om in mijn flatje (toen nog) tussen de dozen vol met boeken te zitten die ik aan de straatstenen niet kwijt zou raken.
Toch… een boek. Tja. Het begon een beetje te blijven hangen in mijn hoofd. Ik had van de periode voor de beklimming het een en ander opgeschreven. Grotendeels was dit vanwege het faillissement van het bedrijf waar ik werkte. Ik had het een en ander geschreven voor een eventuele rechtszaak. Er bleven stukje bij komen. Ik hield die week in Frankrijk een dagboekje bij. Schreef wat gedichten. Kreeg dat kleine baantje. Het verhaal groeide. Kreeg vorm.
Ik beschreef mijn training. Hoe ik ondanks het hebben van een uitkering ik de benodigde kleding bij elkaar scharrelde. Beschreef het trainingsweekend. Het werd een verhaal.
Ik kwam er achter dat je heel makkelijk zelf je boek kan uitgeven. Je verdient er weinig mee op deze manier, het is wel de meest makkelijke! Ook kon ik meteen een e-boek versie publiceren. Zo geschiede. Camino del Sol. Mijn verhaal. Een echt boek.

Mensen helpen met een droom realiseren. Dat is wat ik wilde gaan doen. Noem het coachen. Begeleiden. Praktisch vooral. Wat heb je nodig? Heb je alles geregeld? Het werd meer. Mensen helpen. Met… met waar ze me mee benaderen. Een relatie die niet loopt. Een andere baan. Afvallen. Betere voeding. Ik heb iedereen gezegd dat ik geen coachdiploma’s aan de muur heb hangen. Dat ik nog niet ben ingeschreven bij de kvk. Bezig ben. En daarom vlieguren wil maken. Mensen vonden het goed. Namen mij in vertrouwen. En ik kon ze helpen. De levenservaring bleek meer waard dan een of ander papiertje.

Twee keer ben ik op visite geweest bij Wilco van Rooijen. Een groot voorbeeld voor mij. Niet vanwege de bergbeklimmingen. Vooral vanwege zijn manier van denken en leven. Hoe trots was ik dat ik hem mijn boek gaf en hij op social media daar een foto van plaatste!
Ook dat heeft die droom, die beklimming mij gebracht!

Lang werkte ik in de buitensport. Een van de dingen die ik toen heel graag wilde was officieel mountainbike instructeur worden. De mogelijkheid kreeg ik nooit van mijn werkgever.
Dit jaar deed ik de opleiding en voltooide deze. Eindelijk had ik het papiertje. Enorme dank aan het Rode Kruis afdeling Apeldoorn dat zij dit mogelijk maakten voor mij. Sinds een paar maanden mag ik mij zelfs coördinator noemen voor het gehele district. Te gek toch!

Vorig jaar op deze dag ging ik abseilen van de Euromast. Samen met een van de teamleden waar ik mee op de Mont Blanc stond. We kletsen nog wat na. De organisatie van de Mont Blanc trip had ook de hoogste berg van Duitsland op hun programma staan. Het kostte niet zo heel veel. We hielden contact. Ook over die berg.

We meldden ons aan. Ik ging weer trainen. Kocht de kleding. Nu had ik wel geld. Plande mijn trainingen. Wandelde. Ging mountainbiken. Ook met de “Russische beer”. Het was -15. Een paar weken later was het +25 graden. Pakte mijn rust. Ook die moest ik soms plannen tussen werk en privé.

Vorige week klom ik weer. Samen met dat teamgenootje. We stonden weer op een top. Opnieuw een hoogtepunt.
Mijn conditie was super. Ook mentaal. De kleding perfect. Ook hiermee wil ik mensen gaan helpen. Plannen. Trainen. Schema’s maken. Enzovoort.

Soms had ik een gesprek en noemde de ander mij inspirerend. Hierdoor is het het vuurtje in me nog harder gaan branden!
De zus van een vriendin van me ging haar droom waar maken. Ik benaderde haar of ik haar mocht helpen. Gaf haar wat tips. Hoe mooi was dit! Ik kon iemand helpen een grote droom waar te maken. Absolute voldoening.

Hier wil en ga ik mee verder. Eerst op vakantie. Toscane. Naar de plek waar ik mijn eerste wandeltraining deed voor de Mont Blanc. Hierna een afspraak bij de kvk.
Officieel aan de gang. Mijn droom waarmaken en mensen helpen hun droom waar te maken. Zoals ik het nu voel voor de rest van mijn leven.

Vandaag zag ik deze video: https://youtu.be/xqzQbU8T_8c Hoe passend! En hoe duidelijk kan een antwoord zijn!

Blijf dromen. En maak ze waar. En mocht je hier hulp bij nodig hebben; ik wil je helpen.

#liveyourdream

Sander

In je element zijn, een uitdrukking die ik nooit echt goed heb begrepen. Toch was het afgelopen zondag zo, denk ik.

Zondag 8 juli beklimming van de Zugspitze: de hoogste berg van Duitsland.
Het laatste stuk van de klim, het zullen ongeveer 30 minuten zijn geweest, liep ik even helemaal alleen: twee leden van het team waren al verder, en weer een ander liep ongeveer 5 minuten achter me.
Ik klom, haakte mijn veiligheidskabel los van de kabel en opnieuw vast, genoot. Stap voor stap, in de wolken, de rugzak met alles, wat ik nodig kon hebben, op mijn rug.

Hier had ik voor ruim een half jaar voor getraind, veel prive-tijd voor opgeofferd, ook die van mijn vriendin, mijn zoontje minder gezien omdat de wandeltrainingen 4 tot 6 u duurden.
En geld voor opzij gezet.
Vele uren gezocht op internet naar de juiste kleding. Verschillende stukken met elkaar vergeleken en veel gepast en soms toch weer wat anders gekocht. Een enkele keer moest ik weken wachten op een besteld kledingstuk.
Hard mijn best gedaan om een paar kilo aan te komen: van mijn ervaring op de Mont Blanc wist ik dat door het minder goed slapen in de berghut, vroeg opstaan, anders eten en lange fysieke inspanning je gemakkelijk gewicht kwijt kunt raken.

Het laatste stuk was niet technisch lastig of fysiek zwaar. Een heel steil maar goed te lopen/klauteren pad. Stap voor stap. Zoals voorbereid. Letterlijk en figuurlijk.

Vlak (ongeveer 20 meter) voor de top is er een soort t-spliting. Links gaat het naar een technisch lastige graad, rechts richting de top. Wij moesten rechts af. Een stuk bekend van foto’s en youtube.
Ik was er bijna. De wolken trokken even weg toen ik me omdraaide. Het was zeker fris maar het kippenvel kwam vooral door het uitzicht.
De hut, waar we die ochtend om zeven uur vandaar waren gegaan, was ook nog te zien.

Vijf jaar geleden was er dus die beklimming van de Gran Paradiso en de Mont Blanc. Wat betreft het klimmen totaal anders. Toen in een periode van mijn leven, die behoorlijk pittig was.
Sindsdien weet ik dat ik de bergen in mijn leven kan bedwingen, daar van te genieten, samen met anderen.

Zondag 8 juli rond 13.45u liep ik dus het laatste stuk.
De stilte “in” de berg was prachtig. Dat was me vijf jaar geleden ook heel erg opgevallen. Sereen lijkt de meest juiste term: rust want alles klopte.
Alleen daar te zijn, te klauteren, mijn eigen snelheid, mijn eigen goede spullen, een goede conditie, zelf getraind, het pad volgend naar de top: perfect.

Bij de top liepen een paar kinderen van ongeveer 10 jaar. Het is ook mogelijk naar de top te gaan via een kabelbaan.
Even een heel gek moment. Zeven uur lopen, klimmen, klauteren en dan die kinderen. Maar ik kwam via de andere kant.
Ik had een hoogtepunt bereikt op geheel eigen kracht op alle mogelijke manieren. Kleine maar heel belangrijke persoonlijke overwinningen.
De kinderen gingen weg. Ik stond helemaal alleen bij het topkruis.
Even wist ik niet wat te doen. Schreeuwen? Mijn vriendin of iemand anders bellen? Lachen? Huilen? Alles kon wel!

Na een paar minuten kwam de andere teamgenoot aan. Hij maakte wat foto’s met mijn vlag. Ook een heel speciaal gevoel. Euforie. Weer zo’n woord dat nu echt betekenis heeft. Een gevoel van extreem gelukkig zijn en tegelijkertijd kunnen huilen.

Ik klom een klein stukje terug en liep een verticale ijzeren trap af naar het restaurant.
Dat voelde als een andere wereld. Na die enorme ervaring(en) liep ik nu zo maar ineens tussen mensen uit China, Amerika en vrouwen in een burka. Kinderen renden over het terras.
Een afknapper? Zeker niet! Ik had nog steeds die top bereikt!

De twee snellere teamleden en ik feliciteerden elkaar met het behaalde resultaat. Mijn emoties verschilden per seconde.
Het was goed. Het was mooi. Het was… meer. Veel meer. Nu ik dit schrijf, komen weer de tranen: geen Mount Everest of andere 8000-er. Nee dat niet. Maar, wie klimt er die jij kent? Wie traint er uren? Zet er alles voor opzij? Nou? Hoeveel mensen? Ik doe het. Deed het. Haalde het. Stond daar. Was daar.

Er is daar boven ook een hut en restaurant. Als het er dan toch is dan ook maar gebruik maken van! De erwtensoep smaakte prima!

Toen ik het maandag in de namiddag aan mijn vriendin vertelde, kwamen de waterlanders weer. Ook zij voelde wat het met me had gedaan. Dat laatste stuk., waar alles (weer) in elkaar paste.
De beloning hiervan? Moeilijk te zeggen, lastig uit te leggen.

Dinsdag, woensdag en donderdag was het weer meteen aan het werk. Mijn backpack staat nog grotendeels ingepakt.Ik denk dat ik dat nog maar even zo laat.
Eigenlijk wil ik terug. Een paar dagen. Even kijken naar de top vanaf het dorp vlakbij. Dat wij daar waren. Stonden.

Het is zoals het is. Ik ben ook heel blij onze zoon weer te zien. Hij had het moeilijk dat ik er niet was. Was verdrietig. Gelukkig konden we ’s avonds videobellen.
Het was een reisje dat ik MOEST maken. Ook al betekende dat bijvoorbeeld dit verdriet voor hem.

Is het zo genoeg? Er staan nog wat dingen op een lijstje! Dit jaar nog hoop ik de volgende stap maken. Dit soort dingen doen horen bij wie ik ben. Waar ik de rest van mijn leven mee bezig wil zijn. Stap voor stap, zoals op die Gran Paradiso, die Mont Blanc en die Zugspitze. Met een goede voorbereiding en een prima uitrusting, een goede gids en, niet te vergeten, een teammaatje 1e klas, kun je, heel zeker, een droom waar maken.

 

Wat heb jij nodig om gelukkig te zijn? En dan bedoel ik echt echt echt nodig? Wat heb jij daar voor nodig?
Volgens mij weinig.

Voor bijvoorbeeld een heerlijke strandwandeling heb je niets nodig. Voor een avondje uit eten alleen wat geld.
Voor een knuffel van je geliefde, je kind, heb je al helemaal niets nodig tenzij deze op een andere plaats is dan jij.
Wil je een andere baan? Materiele zaken helpen je hier ook niet bij.
Wil je een huisdier? Ook dit is zo te regelen niet waar?

Helaas is niet alles zo makkelijk. Dat zie ik ook. Heb je een bepaalde ziekte, aandoening of beperking dan is dit soms levenslang. Hoe lang of kort dat leven dan ook nog is.

Wat ik nodig had om gelukkig te zijn, lees mijn droom waar te maken, paste allemaal in een rugzak. Wat kleding, wat eten, wat drinken, wat toiletartikelen en uiteraard het klimharnas, helm, pickel en stijgijzers. Alles in één rugzak. Meer had ik niet nodig. Onderdak was ook geregeld. Het eten verder ook. Hoefde ik niet mee bezig te zijn.

De hele week zat alles wat ik nodig had in die rugzak. Tijdens de tocht naar de top had ik helemaal niets anders of meer nodig. Ons hele leven op dat moment paste in een rugzak.

Op het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt, de top zelf, had ik helemaal niets nodig. Er zijn was ultiem.
Grappig ook dat we toen onze rugzakken ook af hebben gedaan. We hadden niets verder nodig.

Als het doorgaat, ga ik in Juli 2018 opnieuw een berg beklimmen. Met de voorbereidingen ben ik al begonnen. Opnieuw pak ik binnenkort die rugzak. Dit keer zal er nog minder kleding mee gaan.

Opnieuw zal het leven voor dat moment dan in mijn rugzak passen. Het bevrijdende gevoel wat me dit nu al geeft is ongelooflijk prettig. De focus ligt alleen op het moment, op wat er dan gebeuren gaat. Nergens anders op. Hoe prettig zou het zijn dit gevoel altijd vast te kunnen houden!?

Dat is dan ook een van de redenen dat ik dit soort dingen wil blijven doen.  Even een moment weg uit het leven van alledag. Om daarna sterker terug te komen.

Dinsdag 16 juli. D-day. De wekker ging om één uur. We hadden geslapen in een vrij kleine kamer waarin een groot blok van stapelbedden voor totaal 12 personen stond. Naast ons hele team sliepen er twee Fransen, een stelletje uit California en een man van wie we de nationaliteit niet wisten. Omdat er in de hut geen stroom was, deed iedereen zijn hoofdlampje op met roodlicht wat een heel bijzonder mysterieuze uitstraling gaf. We zouden nog ontbijten maar om half twee ’s nachts had niemand echt honger. Gelukkig was er ook koffie en konden we onze thermosflessen weer ophalen die door het personeel gevuld waren met thee of heet water. Ik was echt helemaal nog niet wakker en liep half slaapdronken door de hut. Er waren kluisjes in de hut waar we de spullen, die we niet nodig zouden hebben tijdens de klim, in konden leggen (onder andere toiletartikelen en schoon ondergoed voor de volgende dag) en daar liep ik een beetje heen en weer te drentelen.
Gelukkig kwam de “fanatieke” teamgenoot me tegen en trok me mee naar buiten. De rest van het team stond al te wachten en onze gids zette snel bij mij de stijgijzers onder de schoenen vast. Dit kon ik zelf ook maar hij was uiteraard wat meer geoefend dus zo ging het wat sneller. Hierdoor vertrok onze touwgroep als laatste. Ik nam nog snel even medicatie in die ik had gekregen van de sportarts in verband met mijn bronchitis. Niet dat ik last had maar gezien de kou, de inspanning en de hoogte was het meer om te voorkomen. Een paar keer een grote hap lucht van de koude buitenlucht maakte me wat meer wakker. Ik had nog wel wat spierpijn in mijn bovenbenen maar dat probeerde ik te negeren. Het was dinsdag 16 juli 2013 twee uur ’s nachts; we gingen op pad naar de top!

Het zou de route worden, die wordt gezien als de “normale route” langs de Franse zijde. Je kunt de Mont Blanc via verschillende routes op en zelfs soms echt technisch klimmen. Onze route wordt gezien als een van de veiligste met als enige bottleneck het “Grand Couloir”. Dit is een stuk waar je een soort geul van 100 meter (schat ik) moet oversteken tussen twee bergkammen in. Door de geul vallen de hele dag en zeker ’s middags, stukken ijs, stenen en rotsblokken naar beneden. Omdat de geul erg steil is en doorloopt tot ongeveer 3800m. hoogte kan een stuk steen zo groot als je vuist dwars door je helm schieten met alle gevolgen van dien. Het word ook wel de “dodengang” genoemd. Wij zekerden ons aan het touw wat over het couloir gespannen staat en staken het couloir recht over. Nu kwam het lastigste stuk van de route. Vanaf het punt waar we nu waren, moesten we ongeveer 800m. bijna recht omhoog klimmen en klauteren. Op zich al wel een uitdaging maar al helemaal omdat we met drie man aan elkaar vast zaten. Soms konden we een redelijk grote stap maken en soms moesten we stukje voor stukje verder klauteren. Omdat het nog midden in de nacht was en nog koud, lag er op en tussen de rotsblokken op veel plekken nog ijs. Dit maakte het soms nog wat lastiger. Opeens schoot mijn hoofdlampje van mijn helm af. Ik kon het nog net vastpakken anders zou het naar beneden zijn gevallen en zou ik zonder verder moeten lopen, wat uiterst vervelend zou zijn. De gids pakte het lampje en drukte het stevig vast in de inkepingen van mijn helm. Af en toe hadden we de mogelijkheid om even om ons heen te kijken. Het was een prachtig gezicht om de lampjes van alle klimmers, die nog achter ons aankwamen, te zien.
Diep beneden ons in het dal zagen we het dorp waar we met het treintje waren vertrokken. Er reed een enkele auto. Het geluid er van konden we zacht horen. Na de klim kwamen we aan bij de Gouterhut op 3835m. hoogte. Hier konden we even uitrusten van de klim en konden de stijgijzers af.
Even voor de duidelijkheid: we hadden dus ongeveer 800 meter geklauterd door de rotsen met die dingen onder onze schoenen!
Het was wel prettiger lopen zonder die stijgijzers maar nu hadden we wel weer twee kilo extra aan onze rugzak. De hut staat letterlijk op de rand van de rotsen en hierdoor hadden we een prachtig uitzicht. Hoewel het nog super donker was, konden we heel goed zien hoe het in de verte licht werd. Normaal gesproken zie je, als de zon op komt, het langzaam lichter worden. Omdat wij zo hoog waren, konden we het licht over de aarde langzaam zien verschuiven. Een ongelooflijk mooi gezicht.
We gingen weer verder en we kwamen op een stuk dat Aiguille du Gouter heet. Dit kan ik het beste omschrijven als een enorme ijsvlakte, het gaf me het idee over een poolkap te lopen. Richting Dome de Gouter en hoewel dit stuk wel flink omhoog loopt, hadden we een aardig tempo. Ondertussen was het aardig licht geworden en konden we goed om ons heen kijken. Omdat de Mont Blanc de hoogste berg van de Alpen is, en de zon natuurlijk nog “op” moest komen, scheen het licht lang tegen de ene kant van de berg. Dit zorgde ervoor dat de schaduw van de Mont Blanc zelf ver Italië in kwam. Een ongelooflijk mooi beeld!
We kwamen aan bij de Vallothut op 4362m.hoogte. Dit stelt niet veel voor; het lijkt een beetje op een flink tuinhuis opgetrokken uit aluminium platen. Er is hier binnen ook geen meubilair of wat dan ook en het wordt dan ook voornamelijk gebruikt als schuilhut. Weer even pauze en we moesten onze wandelstokken achterlaten. Het laatste stuk naar de top zouden we alleen gebruik maken van onze pickel.
We stonden te pauzeren en keken naar het stuk dat nog ging komen. Het was nog minder dan 500 hoogtemeters en we konden de klimmers zien, die voor ons uit naar de top liepen. Het was kwart voor zes ’s ochtends. We zouden nog zo’n twee uur moeten lopen.
Zigzaggend liepen we verder op het laatste stuk: de Arete des Bosses of Bossesgraad. Dit is echt het allerlaatste stuk en toen we hier stapje voor stapje of eigenlijk stapje, stilstaan, stapje, stilstaan, liepen kreeg ik een raar gevoel. Het leek alsof iemand mijn voeten vasthield en of er iemand op mijn rug zat. Het lopen werd hierdoor heel erg zwaar. Naast het feit dat het al zwaar was omdat we op dit punt ook de helft minder luchtdruk hadden als op zeeniveau (vaak spreken mensen over minder zuurstof maar dit is niet juist). Zoals gezegd, je tempo is bijzonder traag maar je hartslag en ademhaling gaan net zo snel als tijdens een grote sportieve activiteit. Toen ik me bewust werd van dit gevoel, dacht ik dat ik het niet zou halen omdat “iets” me ervan weg probeerde te houden. Ik nam een diepe teug lucht, ging rechtop staan, en stapte door.

Het waren nog enkele tientallen meters. Niets of niemand zou nog kunnen voorkomen dat ik op de top zou staan.
De laatste meters. Er was niets meer om verder te lopen. We keken om ons heen en keken naar alle bergtoppen om ons heen. We hadden het geflikt. Het was dinsdag 16 juli kwart voor acht ’s ochtends en we stonden, op 4810 meter hoogte, op de hoogste top van de Alpen. Hatseflats!

Het valt mij op dat tegenwoordig bijna geen fietser m/v meer zijn/haar hand uitsteekt bij het afslaan. Niet alleen kinderen, maar ook volwassenen en ouderen amper.
Ik ben zelf ook niet de meest brave fietser die er is, maar steek wel m’n hand uit als ik afsla. Kleine moeite voor diegene die achter me rijdt. Waarom deze duidelijke manier om van richting veranderen niet toepassen? Waarom degenen die achter je rijdt (ik dus ook) vol in de remmen te laten gaan en half acrobatische bewegingen te laten maken om jou te ontwijken?

Ook als automobilist is het prettig als ik weet waar je heen wil. Als ik jou aanrij heb ik er zeker weten slapeloze nachten van.

Hoe meer ik dit mee maak, hoe sterker ik de overeenkomst zie in de maatschappij; we steken steeds minder onze handen uit. Naar een ander, bijvoorbeeld de vluchtelingen. “ze zoeken het zelf maar uit”. Ook deze uitspraak kan je zowel in het verkeer als in het dagelijks leven. Op de snelweg moet iedereen net wat eerder zijn dan jij. En dus gooien we de auto voor de ander, knipperlicht amper in gebruik. En wie er wat van zegt krijgt de grote bek. Nee… jij bent verkeerd bezig! En je weet het ook! En dan ben je 10 seconden eerder op je bestemming. Ben je nu gelukkig? Kom op! Wacht rustig je beurt af om in te voegen. En zet je knipperlicht aan.

Oja en als je dan je hand uitsteekt of je knipperlicht aanzet.. kijk dan ook even over je schouder. Beetje jammer als ik net bezig ben met inhalen en ineens vol moet remmen.

Steek je hand eens uit… op de fiets/ in het verkeer maar ook in het dagelijks leven. Help eens een ander!

31 december 2016. Bijna 14.00 uur. Nog 10 uur tot de jaarwisseling!

En wat was het een jaar zeg! Enorm veel fijne mooie dingen mee gemaakt en helaas ook minder leuke dingen. Maar als ik ze op een weegschaal zou leggen dan zijn de leukere dingen veruit in de meerderheid!

Te veel om op te noemen? Ik ga een poging doen.
In willekeurige volgorde:

Ik heb over mijn grote droom mogen spreken voor een groep mensen. De reacties waren erg positief en dit doen smaakt zeker naar meer!

Ik heb Wilco v Rooijen ontmoet, hem mijn boek gegeven en een mooi artikel hierover mogen schrijven.

Met mijn vriendin, zoon, ouders en zus naar de Ardennen geweest. Geweldig weer daar gehad. Geweldige mensen om me heen en geweldig lekker gewandeld en gemountainbiked. En ik heb de foto die ik al heeeel lang wilde laten maken door m’n vader!

#Liveyourdream is weer wat meer ontwikkeld. In het nieuwe jaar wil ik een paar keer een “proefwandeling” gaan maken met mensen.

Joe groeit als kool en is een super lief ondeugend jongetje!

Voor het Rode Kruis Apeldoorn heb ik mogen mee werken aan een promofilmpje. Hier ben ik enorm trots op! Ook heb ik een opleiding voor instructeur wandelletsel gedaan. En Humberto Tan mogen ontmoeten en ook met hem mee mogen werken aan een filmpje. En ik heb een aantal keren op de locale radio een interview mogen geven met ehbo-tips.

Er zijn wat mensen verdwenen uit m’n leven. En dat is ook bewust!

Ik heb niet zoveel gemountainbiked als ik wilde maar wel een hele leuke clinic mogen doen en volgend jaar ga ik een opleiding voor instructeur doen.

Naar mijn mening heb ik dit jaar mijn vrienden en familie te weinig gezien. Ik ben dan ook van plan 2017 het jaar van de afspraken te maken!

We hebben ons eigen huis gekocht!! Absoluut geen seconde heimwee naar onze vorige woning. Dit zegt wel genoeg denk ik!! Om in de zon in mijn hangmat te liggen is toch wel heel erg geweldig lekker!

Ik heb weer mogen schrijven over de beklimming van de Mont Blanc. Onder andere voor Sprekend Apeldoorn.

Het was mijn bedoeling om veel meer blogs te posten. Doordat het leven er soms even tussen door kwam en hierdoor mijn hoofd te vol raakte staan ze nu nog als concept.

Éen van mijn hobbies is bonsai maken. Helaas zijn bijna al mijn bonsai dood gegaan. Een tuin hebben is wel even wennen. Maar ik zie dit ook als nieuwe start; volgend jaar nieuwe boompjes maken in onze tuin!

Ik ben stamceldonor geworden.

Ook heb ik een contract voor onbepaalde tijd gekregen. De opluchting die dit geeft is onbeschrijfelijk!!!!

Helaas sluiten we dit jaar af met het overlijden van een oom van me.. Ook heel raar om het jaar te beginnen met een crematie.

Volgend jaar ga ik zeker meer blogs schrijven, zeker meer mountainbiken, en nog veeeeel meer dingen doen!

Ik wens iedereen een hele fijne, goede en mooie jaarwisseling en voor 2017 heel veel liefde, rust en gezondheid!

Mocht je een goed voornemen hebben of je droom waar willen maken;
Ik help je graag!

#Liveyourdream

Sander