Soms hé . Noem het naïef. Noem het ouderwets.
Ik vraag me af waarom we niet zorgen voor de mensen in de zorg.
Waarom ouders niet van hun eigen kinderen houden.
Hoe het komt dat mensen jaren met problemen worstelen en er niet geluisterd word tnaar ze.
Waarom moedwillig bureaucratie door gevoerd word waardoor mensen kapot gaan.
Waarom er regeltjes zijn die dwars over iemand heen denderen.
Waarom de paarse krokodil.
Ik ben van mening dat iemand die hard werkt beloond hoort te worden. En dus ook dat iemand die de kantjes er van af loopt niet beloond hoort te worden.
Een utopie? Ik denk van niet .
Als we niet beter hoeven te zijn dan… niet jaloers kunnen zijn op… Dan kan het. Als die wil er is.
Als iets mij raakt heb ik gauw mijn hart op de tong. Dit wordt meestal beloond met een trap op mijn gevoel. Want we moeten door werken. “Stel je niet aan”. “Ach kom op joh toe ff”..
Heel af en toe hoor ik dan een piepklein stemmetje.. Sander het zou je minder energie en emotie kosten als je wat zou veranderen. Wat meer zoals die anderen… Maar nee. Dat zal ik niet doen.
Mijn vriendelijkheid is geen zwakheid van me. Ik blijf zorgen voor. Zorgen maken om. Dat doe ik soms met directe taal. Die erg duidelijk is. Wel met fatsoen.
Soms vinden mensen dat lastig en reageren negatief. Ondanks… ga ik door zo.
Ik blijf mensen coachen, dat is mijn ikigai.
Ik blijf me zorgen maken om de gezondheid en het welzijn van anderen, juist in deze tijden.
Live your dream 